Vliegreis naar Nieuw Zeeland
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Karinke
25 Januari 2018 | Nieuw Zeeland, Auckland
Waar zal ik beginnen. Bij mijn liefste oudste dochter, die ons op het vliegtuig heeft gezet?
Of bij mijn liefste jongste dochter, die ons naar de trein bracht en ons bezwoer vanaf dat moment te zullen genieten van de reis. Of moeten wij het maar eens hebben over dagkamers of over city trips door Singapore of gewoon over de Business Class.
Enfin, de eerste vlucht duurde een kleine 12,5 uur en toen hadden wij 7 uur tijdsverschil te pakken. Prachtige luchthaven daar in Singapore met tapijt all over the place en ruim opgezet.
Wij hadden zelfs een dagkamer voor 6 uur geboekt voor een paar tientjes en konden dan lekker slapen in een zogenaamd Transit hotel.
En dat lukte ook nog. Zo kan je de jetlag wel te lijf.
Nog een douche en klaar is Kees en wij ook.
Dan moet je natuurlijk een city trip doen. Tijd genoeg.
Hoe zal ik het zeggen?
De gids, een vrouw, waarmee ik niets verkeerd wil zeggen, maar ze was erg trots op Singapore. De hele trip kost zelfs geen geld, want allemaal investering in toerisme. We wisten nu waar wij konden eten en drinken en waar wij vooral met familie, vrienden en business relaties nog eens terug moesten keren om een conferentie bij te wonen of zo iets.
Singapore kent geen misdaad beweerde de gids. Nu moet ik wel even kwijt dat we even moesten slikken dat mogelijke drugs op zak hebben in Singapore gewoon beboet zou worden met de doodstraf. Dat doet mij denken aan 10 of 20 jaar geleden toen een Nederlander inderdaad drugs in zijn rugzak had. Hij wist nergens van. Een onverlaat had die daar in gestopt, zo veel was wel zeker volgens die man. Maar daar hadden die Singaporezen geen oren naar. De ambassade spande zich in, de familie dominee reisde meerdere keren af om de onschuld van de man te onderstrepen en zijn zaak te bepleiten. Enfin, de man had geen kans en werd toch maar voor de zekerheid opgehangen. Einde verhaal.
Dus als je dan elk met je dagrugzak de stad in gaat dan moet je even slikken. Maar goed,,wij zijn niet gepakt want we doen nou eenmaal niet in drugs.
De gids was sowieso erg trots op haar vrouwelijke sec genoten in Singapore.
(Singapore is een soort stadsstaat met een omvang van 5 a 6 miljoen inwoners, waarvan 1,5 miljoen buitenlanders.
Er wordt druk gebouwd en er zijn meer dan 170 financiële instellingen, zoals banken, brokers, Fin. Boutiques, etc. Dat is dus, samen met het exploiteren van een enorme haven, het verdienmodel.)
Die jonge meiden trouwen gewoon niet. Prachtig vond de gids, want waarom wil je 2 bazen hebben. Namelijk 1 op het werk en dan ook nog eens 1 thuis. Dat wil geen moderne vrouw meer in Singapore. En inderdaad als ik dan zo eens terug denk aan de stewardessen van Singapore Airlines, dan lijkt dat wel te kloppen. Zelden of liever gezegd, nog nooit zo veel prachtige, slanke jonge stewardessen met wespentaille gezien. Geen van die lieve dames was moeder. En ze waren absoluut erg opgewekt. Zou dus zomaar kunnen.
Enfin, weer terug op de luchthaven moesten wij weer naar binnen. Dat is een kwestie van paspoort door de machine halen en je duimafdruk laten registreren. Geen moeite, alhoewel Karinke vastliep in de machine. Glazen deuren voor en achter, die niet meer open gingen. Want de machine vertrouwde haar niet. Ik riep nog dat ze haar rechterduim moest gebruiken. ( Daar wees de Californische buurvrouw in de bus op, die ook de city trip gedaan had. Ze komt trouwens in mei naar Utrecht met haar moeder van 85 jaar. Vrienden voor het leven zeg maar.)
Karinke reageerde daar, vanzelfsprekend, cool and collected op en riep iets in de trant dat zij dat echt wel wist en waar of ik dacht dat zij mee bezig was.
Nou ja, ik zei dat ze in plaats van met links maar eens met rechts moest proberen. (Dat vond de Amerkaans dame in de overgang ook. Ze vertellen je gelijk van alles die Amerikanen.) Karinke was not amused. Maar dat lag natuurlijk aan die machine.
Overigens, ruim 40 jaar huwelijk kan zo'n stootje wel aan en trouwens de custom officier wilde ook wel assisteren en zo kwam alles toch nog goed.
Over goed gekomen gesproken. Wat ook goed ging was de vervolg vlucht naar Auckland, de plaats van bestemming.
Toen wij onze vliegtickets aanboden, moesten wij even wachten.
Tja, wat zou er zijn?
Toen kwam de man grijnzend op ons af en zei dat wij andere plaatsen kregen. Niet eerste klas, namelijk Premium Economy Class. Maar Business Class.
Ik herhaal dat even Business Class.
Ik weet niet wat dat is, maar zo iets heeft direct invloed op je lengte. Wij groeiden ter plekke een paar centmetertjes. Moet iets psychologisch zijn.
Of de rest van de goegemeente wel wist dat wij, vanzelfsprekend en rustigjes tot de uper class behoorden. Ze zagen ons toch wel goed mag ik hopen?
En wat zoiets met Karinke doet. Zij beweerde zich veel rustiger te voelen nu. (Zal wel iets te maken hebben met dat ze zich gewoon meer thuis voelt bij die dure gasten. Een soort thuis komen of zo)
Iets anders.
In zo'n 1e klas, laat staan in de Business Class, kom je toe aan een goed boek lezen.
In mijn geval Bernard van Annejet van Zijl. Dat is een heel goed en grondig boek over die kwiebus en windvaan. Blijkt dat alle kritiek op Bernard nog waar is ook. De man deed niets anders dan zich mooier voordoen dan hij was of waar hij echt vandaan kwam of.. Enfin, teveel om op te noemen.
Doet mij trouwens denken aan een vroegere directeur waarmee ik in het begin van mijn loopbaan te maken had. Een man met een naam van een nare ziekte, althans dat maakte ik er van, en dat maakte hij ook helemaal waar.
Nooit zal ik vergeten dat hij mij vroeg mee te komen, want hij had een nieuwe auto gekocht. Enfin, ik mee naar beneden om de nieuwe Audi te bekijken. En? Vroeg hij. Ja, mooi zei ik nog. Maar zie je het dan niet?, zei hij.
Wat wil je dat ik zie?
Het nummerbord, riep hij.
Het nummerbord?
Ja!
Hoezo?
Kijk, zei hij daar staat PB op, Prins Bernard!!
( Historisch. Niet gelogen noch overdreven).
Ik begreep dat ook deze Angina, maar dan zonder de eerste "n", een paar centimetertjes was gegroeid. Hij beschouwde zich tot de inner circle en intimi van PB!
En goed beschouwd was hij inderdaad ook met hetzelfde sop overgoten. Zich mooier voordoen dan je bent.
Maar toegegeven, je kan op latere leeftijd dus nog altijd een stukje groeien.
Wat trouwens ook groeide was ons genoegen.
Lekker eten. Voorgerecht van iets gebakken tonijn. Zo maakte Karinke dit soort gerechten jaren geleden ook. Sterren niveau.
Thuis komen. Heerlijk.
En dan de wijn. Niet meer van dat benauwde, maar gewoon goede champagne van Charles Heidsieck. En goede wijn van gerenommeerde huizen. En bijna nog mooier is dat die Business Class stoelen gewoon omgebouwd worden tot een bed. Helemaal,gestrekt. Dan rust je uit en wordt die jetlag nog minder.
Kortom, ik vrees dat wij bedorven zijn en niet meer voor minder kunnen. Je komt een soort uitgerust aan. Hopelijk komt de postcode kanjer nog eens langs. Dan staat helemaal vast dat elke ( lange) reis alleen nog maar in Business Class moet worden geboekt.
Enfin, ik rond af. Karinke heeft al gedouched en nu mag ik. Tot de volgend keer. Rob
Of bij mijn liefste jongste dochter, die ons naar de trein bracht en ons bezwoer vanaf dat moment te zullen genieten van de reis. Of moeten wij het maar eens hebben over dagkamers of over city trips door Singapore of gewoon over de Business Class.
Enfin, de eerste vlucht duurde een kleine 12,5 uur en toen hadden wij 7 uur tijdsverschil te pakken. Prachtige luchthaven daar in Singapore met tapijt all over the place en ruim opgezet.
Wij hadden zelfs een dagkamer voor 6 uur geboekt voor een paar tientjes en konden dan lekker slapen in een zogenaamd Transit hotel.
En dat lukte ook nog. Zo kan je de jetlag wel te lijf.
Nog een douche en klaar is Kees en wij ook.
Dan moet je natuurlijk een city trip doen. Tijd genoeg.
Hoe zal ik het zeggen?
De gids, een vrouw, waarmee ik niets verkeerd wil zeggen, maar ze was erg trots op Singapore. De hele trip kost zelfs geen geld, want allemaal investering in toerisme. We wisten nu waar wij konden eten en drinken en waar wij vooral met familie, vrienden en business relaties nog eens terug moesten keren om een conferentie bij te wonen of zo iets.
Singapore kent geen misdaad beweerde de gids. Nu moet ik wel even kwijt dat we even moesten slikken dat mogelijke drugs op zak hebben in Singapore gewoon beboet zou worden met de doodstraf. Dat doet mij denken aan 10 of 20 jaar geleden toen een Nederlander inderdaad drugs in zijn rugzak had. Hij wist nergens van. Een onverlaat had die daar in gestopt, zo veel was wel zeker volgens die man. Maar daar hadden die Singaporezen geen oren naar. De ambassade spande zich in, de familie dominee reisde meerdere keren af om de onschuld van de man te onderstrepen en zijn zaak te bepleiten. Enfin, de man had geen kans en werd toch maar voor de zekerheid opgehangen. Einde verhaal.
Dus als je dan elk met je dagrugzak de stad in gaat dan moet je even slikken. Maar goed,,wij zijn niet gepakt want we doen nou eenmaal niet in drugs.
De gids was sowieso erg trots op haar vrouwelijke sec genoten in Singapore.
(Singapore is een soort stadsstaat met een omvang van 5 a 6 miljoen inwoners, waarvan 1,5 miljoen buitenlanders.
Er wordt druk gebouwd en er zijn meer dan 170 financiële instellingen, zoals banken, brokers, Fin. Boutiques, etc. Dat is dus, samen met het exploiteren van een enorme haven, het verdienmodel.)
Die jonge meiden trouwen gewoon niet. Prachtig vond de gids, want waarom wil je 2 bazen hebben. Namelijk 1 op het werk en dan ook nog eens 1 thuis. Dat wil geen moderne vrouw meer in Singapore. En inderdaad als ik dan zo eens terug denk aan de stewardessen van Singapore Airlines, dan lijkt dat wel te kloppen. Zelden of liever gezegd, nog nooit zo veel prachtige, slanke jonge stewardessen met wespentaille gezien. Geen van die lieve dames was moeder. En ze waren absoluut erg opgewekt. Zou dus zomaar kunnen.
Enfin, weer terug op de luchthaven moesten wij weer naar binnen. Dat is een kwestie van paspoort door de machine halen en je duimafdruk laten registreren. Geen moeite, alhoewel Karinke vastliep in de machine. Glazen deuren voor en achter, die niet meer open gingen. Want de machine vertrouwde haar niet. Ik riep nog dat ze haar rechterduim moest gebruiken. ( Daar wees de Californische buurvrouw in de bus op, die ook de city trip gedaan had. Ze komt trouwens in mei naar Utrecht met haar moeder van 85 jaar. Vrienden voor het leven zeg maar.)
Karinke reageerde daar, vanzelfsprekend, cool and collected op en riep iets in de trant dat zij dat echt wel wist en waar of ik dacht dat zij mee bezig was.
Nou ja, ik zei dat ze in plaats van met links maar eens met rechts moest proberen. (Dat vond de Amerkaans dame in de overgang ook. Ze vertellen je gelijk van alles die Amerikanen.) Karinke was not amused. Maar dat lag natuurlijk aan die machine.
Overigens, ruim 40 jaar huwelijk kan zo'n stootje wel aan en trouwens de custom officier wilde ook wel assisteren en zo kwam alles toch nog goed.
Over goed gekomen gesproken. Wat ook goed ging was de vervolg vlucht naar Auckland, de plaats van bestemming.
Toen wij onze vliegtickets aanboden, moesten wij even wachten.
Tja, wat zou er zijn?
Toen kwam de man grijnzend op ons af en zei dat wij andere plaatsen kregen. Niet eerste klas, namelijk Premium Economy Class. Maar Business Class.
Ik herhaal dat even Business Class.
Ik weet niet wat dat is, maar zo iets heeft direct invloed op je lengte. Wij groeiden ter plekke een paar centmetertjes. Moet iets psychologisch zijn.
Of de rest van de goegemeente wel wist dat wij, vanzelfsprekend en rustigjes tot de uper class behoorden. Ze zagen ons toch wel goed mag ik hopen?
En wat zoiets met Karinke doet. Zij beweerde zich veel rustiger te voelen nu. (Zal wel iets te maken hebben met dat ze zich gewoon meer thuis voelt bij die dure gasten. Een soort thuis komen of zo)
Iets anders.
In zo'n 1e klas, laat staan in de Business Class, kom je toe aan een goed boek lezen.
In mijn geval Bernard van Annejet van Zijl. Dat is een heel goed en grondig boek over die kwiebus en windvaan. Blijkt dat alle kritiek op Bernard nog waar is ook. De man deed niets anders dan zich mooier voordoen dan hij was of waar hij echt vandaan kwam of.. Enfin, teveel om op te noemen.
Doet mij trouwens denken aan een vroegere directeur waarmee ik in het begin van mijn loopbaan te maken had. Een man met een naam van een nare ziekte, althans dat maakte ik er van, en dat maakte hij ook helemaal waar.
Nooit zal ik vergeten dat hij mij vroeg mee te komen, want hij had een nieuwe auto gekocht. Enfin, ik mee naar beneden om de nieuwe Audi te bekijken. En? Vroeg hij. Ja, mooi zei ik nog. Maar zie je het dan niet?, zei hij.
Wat wil je dat ik zie?
Het nummerbord, riep hij.
Het nummerbord?
Ja!
Hoezo?
Kijk, zei hij daar staat PB op, Prins Bernard!!
( Historisch. Niet gelogen noch overdreven).
Ik begreep dat ook deze Angina, maar dan zonder de eerste "n", een paar centimetertjes was gegroeid. Hij beschouwde zich tot de inner circle en intimi van PB!
En goed beschouwd was hij inderdaad ook met hetzelfde sop overgoten. Zich mooier voordoen dan je bent.
Maar toegegeven, je kan op latere leeftijd dus nog altijd een stukje groeien.
Wat trouwens ook groeide was ons genoegen.
Lekker eten. Voorgerecht van iets gebakken tonijn. Zo maakte Karinke dit soort gerechten jaren geleden ook. Sterren niveau.
Thuis komen. Heerlijk.
En dan de wijn. Niet meer van dat benauwde, maar gewoon goede champagne van Charles Heidsieck. En goede wijn van gerenommeerde huizen. En bijna nog mooier is dat die Business Class stoelen gewoon omgebouwd worden tot een bed. Helemaal,gestrekt. Dan rust je uit en wordt die jetlag nog minder.
Kortom, ik vrees dat wij bedorven zijn en niet meer voor minder kunnen. Je komt een soort uitgerust aan. Hopelijk komt de postcode kanjer nog eens langs. Dan staat helemaal vast dat elke ( lange) reis alleen nog maar in Business Class moet worden geboekt.
Enfin, ik rond af. Karinke heeft al gedouched en nu mag ik. Tot de volgend keer. Rob
-
25 Januari 2018 - 08:25
Roel:
Sterk verhaal pap!
Dat boek heeft jou duidelijk geïnspireerd om te gaan schrijven!
Fijn om te lezen dat alles goed gaat.
En die business class...daar heb ik ook wel oren naar ;).
Ik kijk uit naar de volgende update!
Kus Roel -
25 Januari 2018 - 09:16
Laurens:
Gelukkig hou ik wel van een verhaaltje zo op de vroege morgen. Ben benieuwd naar de Auckland feesties! -
25 Januari 2018 - 10:26
Simone:
Fijn dat de reis zo vlot is gegaan! Geniet nu lekker van de feesten in Auckland!! -
25 Januari 2018 - 10:45
Papa:
Die Rob, die kan op zijn oude dag nog wel schrijver worden. Tjonge wat een verrassend verslag over de eerste indrukken en belevenissen van wat gegarandeerd een formidabele verkenning wordt van een weergaloos mooi land. De vrolijke en olijke auteur van het levendige proza is gezegend met bijzondere kenmerken. Hij merkt van alles op: de kwaliteit van de wijnen, de luxe van de business-class, en niet te vergeten, de charme van bloedmooie stewardessen, die naar Robs gevoelens (soms heupwiegend dan schalks knipogend) dingen naar de bewondering van de mannelijke passagiers. Om kort te gaan, het leven is verrukkulluk hoog in de lucht. Dan kun je tegen een stootje, zoals karinke al heeft bewezen, toen ze als een gekooiide vogel leek te zijn opgsloten ten behoeve van haar minzaam beglurend douanepersnoneel en tocch haar kalmte bewaarde Enfin, een uitermate boeiend begin vaan een schitterend avontuur. Zonder enig spoor van restantjes griep. Houen zo, zou ik zeggen. Genieten met volle teugen. En ons aan de andere kant van de wereldbol laten meegenieten. Lieve groeten, papa
-
25 Januari 2018 - 11:04
Willem Maat:
Enorm genoten van beide verslagen. Hou dit vol. Jullie reis heb ik op de voet kunnen volgen via mijn schermpje. ( Waar zijn ze nu?... Pakistan , 1100 km/ uur, 11 km hoog).
Mijn zorg was nog dat een fijnproever, van wijn, Singapore Airlines zou kunnen ergeren door 2 keer een fles terug te sturen, waarop je, geheel volgens de geldende Singaporese normen en waarden, tijdelijk in de boeien zou worden geslagen. Maar dat viel dus mee.
Het is overigens bekend dat luchtvaartmedewerkers , bij het kiezen van de passagiers die een upgrade krijgen, sterk op het uiterlijk afgaan. Daarbij spelen, kalmte, leeftijd, niet hebben van zenuwtrekjes, kledij en uitrusting die verraden dat Business Class tarieven niet per se buiten de mogelijkheden vallen, een grote rol.
Ik heb ook gedacht aan de mogelijkheid dat iemand herstellende van een ziekte zoveel medelijden zo kunnen opwekken, dat men zich zou laten leiden door de negatieve publiciteit die zou volgen als de verzwakte persoon het halverwege aflegt. Maar gezien de uit het verslag blijkende spirit is daarvan geen sprake geweest. Doet Berthe en mij groot genoegen.
Hartelijke groet, Willem -
25 Januari 2018 - 13:09
Belinda:
Wat een geweldig verhaal Rob! Fijn dat de reis zo ontspannen was, vooral dat laatste stuk. En uiteraard dat jullie goed zijn aangekomen. Op naar het volgende avontuur...de camper.
Verheug me al op het volgende verslag. Xxx -
25 Januari 2018 - 20:08
Thea Heesemans:
Dag Karinke en Rob,
Dank jullie wel voor deze fantastische proloog; doorspekt met humor. Prettig en onderhoudend om te lezen. Dat wordt voor ons zeker genieten de komende tijd.
Naar wij inschatten is deze auteur inmiddels volledig hersteld. Zal de ijle lucht wel doen!!
Ga zo door, dan volgen wij jullie graag op de voet.
Geniet ervan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
