Kia Ora Tatou

Kia ora tatou, hallo allemaal,

Bijna alle teksten zijn weergegeven in het Maori maar gelukkig ook in het Engels. Daarentegen zijn bijna alle plaatsnamen in het Maori. 90 % om precies te zijn. Niks geen vertaling eronder. Zo heten ze gewoon. Soms zijn ze nauwelijks uit te spreken of lijken ze bijzonder veel op elkaar. Tegelijkertijd is het ook wel leuk. Het geeft een bepaalde sfeer, er is in een ver verleden een bepaalde betekenis gegeven door de oorspronkelijke bewoners aan een bepaalde plek. We zijn tenslotte in Nieuw Zeeland.

Dus om het een beetje moeilijker te maken , ook wat Maori tussendoor.

Maandag is het, na een regenachtige zondag, weer een stralende dag!
We rijden naar het meest noordelijke puntje van het Zuidereiland, langs de baai die is omgeven door hoge bergen. Het zonlicht schittert op het water. Dan begrijp je waarom dit de Golden Bay is. Dat klinkt nog Engels. Maar nu komt het:

Eerst bezoeken wij de Waikoropupu Springs . Een " walkway" door een regenwoud voert ons langs snelstromend water naar een koel en kraakhelder meer. We zijn nog vroeg. De nevel hangt boven het water. Het is adembenemend mooi.

We passeren achtereenvolgens de plaatsen Takaka, Onekaka, Pakawau en komen uit in Puponga. Daar kunnen we niet verder met de camper. Rijden op onverharde wegen is met onze camper niet toegestaan. Te voet gaan we verder. Omhoog door de weilanden, pittig klimmen en dalen. Tussen de schapen begeven wij ons en genieten van de mooiste uitzichten, in het Noorden op de oceaan en op de Golden Bay ten Oosten van ons. Via " ocean beach" lopen we terug. Een immens groot strand met slechts een handjevol mensen. Dit lijkt zo' n beetje op " het einde van de wereld" , van Floortje Dessing. Maar een ritje van een uur brengt ons weer in Takaka. We zijn weer in de bewoonde wereld. Motueka is onze eindbestemming voor die dag.

Dinsdag naar Westport, klinkt redelijk Engels, maar het is gelegen aan de Tauranga Bay. We rijden door een dal met veel fruitbomen, druiven, en hop ( behalve wijn is het dus ook een streek waar bier gebrouwen wordt).
Wat verder opvalt zijn de koeien die met velen opeen gepakt zijn op een klein stukje grond, terwijl de schapen zich verspreiden over veel grotere percelen. Tot op de steile berghellingen toe. Geen idee waarom. Het aantal schapen in NZ is de laatste jaren meer dan gehalveerd, vanwege de lage wolprijzen. Het aantal koeien is meer dan verdubbeld, want de zuivelindustrie doet het goed.
Op de route door het rivierdal naar de westkust domineren verder de enorme bergen, links en rechts van ons. Hoogtes rond de 2000 m en dat dichtbij zee.

Begin van de middag komen we aan in Westport. De uiterste westpunt heet " cape foulwind". De naam zegt het al, het kan hier flink waaien en de zee kan hier behoorlijk tekeer gaan . Toch leeft hier een zeehondenkolonie, vlak langs de kust. Een wandelpad geeft ons een goed zicht op deze leuke dieren die op dit moment veel jongen hebben. Net iets te ver voor foto's, maar toch met het blote oog heel goed zichtbaar. Wel op de foto hebben we een kiwi. Een bedreigde vogel, maar hier scharrelt hij of zij rustig Rond.

In Westport bezoeken nog eenmaal het ziekenhuis. De laatste 2 hechtingen zijn verwijderd. Sinds die dag leef ik weer zonder pleister op mijn neus. Gelukkig maar. Beter voor de foto's!

Vandaag, woensdag, rijden we via de westkust naar het zuiden . De " highway " voert ons langs de ruige kust. We genieten van een wilde zee met hoog opspattend water tegen de rotsen.
Pancakes rocks, daar moeten we naartoe, volgens de boekjes. Het is er razend druk! Maar hoe dan ook een bezoek waard. Als het ware gestapelde pannenkoeken, in allerlei grillige vormen. Een typisch natuurverschijnsel. De zee gaat hier flink tekeer en dat heeft weer zijn invloed op de rotsformaties. Ook de wind en de regen helpen een handje mee.

Op de camping ontmoetten we nog een paar gouddelvers. Een ouder echtpaar, 53 jaar getrouwd, dat hier jaar in jaar uit komt om naar goud te zoeken. En ze vinden nog wel eens wat in Hokitika. We hebben nog even overwogen om onze reis op deze manier te bekostigen , maar ...toch maar niet.

Vanuit Ross, ook een goudzoekers stadje overigens, met de camping pal aan het strand, groeten aan iedereen: tena koutou