Mijmeringen bij regen

We zijn in Cromwell geweest. Daar spraken wij een ouder echtpaar van ca. 80 jaar.
Op vakantie, ook in een campervan.
Ze wonen al 36 jaar in NZ.
We hadden het ook nog even over het weer.
" In NZ regent het hooguit een paar uur achtereen. Maar dan klaart het alweer op", wisten zij ons te melden. Die woorden zijn nog gisteravond, vannacht en tot nu toe, inmiddels in Te Anau, gelogenstraft.
Overigens net als de vorige keer in de Golden Bay waar het ook doorregende.
Het regent dezer dagen aaneengesloten, continue zonder ophouden.
Het schijnt deze keer te maken te hebben met de cycloon Gita die over NZ raast.
Je slaapt er niet lekker van. Sterker, je bent ( althans ikzelf ) bijna de hele nacht wakker. Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam van Johnny Lion is niet van toepassing. In een campervan is de regen, soms zacht maar voornamelijk hard en goed te horen. Zo een metalen bus werkt als een soort versterker lijkt wel.
Maar dat is niet het enige. Ik wil niet klagerig overkomen, maar het moet gezegd.
De luchtvochtigheid is binnen erg hoog. Bijna 100%. Alle ramen goed beslagen. Het dakvenster slechts op een kier, want anders kunnen we net zo goed buiten liggen.
En binnen is het dan klam en vochtig.

Die sensatie deed mij terugdenken aan een eerdere ervaring. Het is alweer 15 jaar geleden, maar toen lag ik ook 's nachts wakker van de regen. Maar dan in een tentje ergens in Yellowstone. We waren met een groep van acht man/vrouw op een hike, een vreemde voettocht van een maand. Ik had voordien zelfs nog een gloednieuwe lichtgewicht tent gekocht, die in de rugzak mee kon. Duur ding.
Helaas, bij aanhoudende regen, zoals nu in NZ, regende het bij wijze van spreken net zo hard binnen als buiten. Mijn slaapzak, waarin ik dan met al mijn bergkleren nog aan, probeerde te slapen, was gewoon doorweekt en nat. Daar lag ik dan te rillen van de kou alleen zonder Karinke of was het misschien ook wel omdat ik wat angstig was?
Immers, een bijkomend probleem was dat ik kort daarvoor een boek had doorgebladerd, getiteld " The mark of the grizzly".
Daarin stonden allerlei afschuwelijke en waargebeurde verhalen van mensen, die een onverwachte ontmoeting met wildlife hadden, vaak een grizzly.
Van zo'n onverwachte ontmoeting kan je schrikken. En een beer blijkbaar ook.
Die reageert daar dan vaak toch wat heftig op.
En raad eens wat?
Een paar dagen later had ik zelf een ontmoeting met wildlife.
In mijn eentje. Godzijdank niet met de grizzly, maar wel met een knoert van een mannetjeshert. Zeker ruim 5 meter meter hoog, inclusief gewei. In mijn beleving wel 2 etages hoog. Voor die volwassen Bambi werd zelfs op meerdere plaatsen, zoals het rangerstation ( politie ) van Yellowstone, gewaarschuwd. Hij bleek gevaarlijk voor zijn omgeving. En datzelfde hert, zo begreep ik later, stond opeens nog geen 10 meter ver van mij af. Dit was dus ook zo'n onverwachte ontmoeting, waarvan het hert en ik opkeken.

Tja. Tijd is iets geks. Je beleving van tijd kan erg verschillen.
Uitdrukkingen als " het duurt een eeuwigheid" of " de tijd staat stil" zijn gewoon waar.
Dit was zo'n moment. Dat kan de tijd doen. Stilstaan.
Die sensatie had ik toen ik plotsklaps oog in oog stond met Dat prachtbeest.
Het was gelukkig geen bronsttijd.
(Ooit heeft een boswachter ons uitgelegd dat je dan in de bronsttijd je hond perse niet moet willen laten loslopen in het bos. Sterker, je mag dan geen geurtje opdoen en al helemaal geen potent geurtje, want dat wil een mannetjeshert dan wel als een persoonlijke belediging en dreiging opnemen.
Drie Duitsers, zei hij, hadden dat niet overleefd. Geen schijn van kans. Ze hadden iets van muskus-achtige geur opgedaan. Beter van niet, zei de boswachter nog eens).

Het gevaar bleek gelukkig mee te vallen, althans voor mij.
Het grote hert bleef staan en nam mij eens goed op. Hij was kalm, geen gesnuif of zo, maar hij was duidelijk de sterkste van de twee. Hij was koning.
Ikzelf was helemaal onder de indruk en bleef gelukkig rustig.
En zo keken wij elkaar een tijd aan.
(Ik meen te weten dat je agressieve dieren niet in de ogen moet willen kijken, maar dat herinnerde ik mij toen niet. Maar hij was niet agressief. Zelfs niet angstaanjagend). Ik keek alleen maar mijn ogen uit. Een geweldig groot en mooi dier. In Yellowstone.
Pal voor mijn ogen. Een trots en fier beest. Je weet gewoon niet wat je ziet.
Zoiets duurt een eeuwigheid. " Stand your ground", is de regel die je moet navolgen.
Toen stapte het hert uit, liep van mij weg en vervolgde zijn weg majestueus!!

De groep bleek ondertussen van dit alles getuige te zijn geweest. Zij waren een pad hoger en uit zicht. Maar zij hadden alles gezien. Zij waren erg geschrokken en ook voor hen had de tijd stilgestaan. Zelfs geen fotootje genomen, terwijl er toch grote camera' s voor de tocht meegenomen waren.

Kortom, als het zo regent en je de slaap niet goed kunt vatten dan lopen de gedachten misschien wel wat over.
Herinneringen aan eerdere situaties, noem maar op, vallen je in.
(Ik kan trouwens wel uren doorgaan. Maar liever niet).

Terug naar vandaag. Het zal nog wel de hele dag doorregenen. Morgen zal het volgens buienradar mooi weer zijn.
Dan doen wij de cruise op een " sailboat" door Milford Sound.
Daar kijken wij naar uit en hopelijk hebben wij inderdaad droog en fraai weer.
Veel watervallen zullen wij nu wel te zien krijgen, dankzij alle regen.

Vandaag komen we trouwens ook wel door. Lekker wijn proeven. We zitten hier tenslotte in Central Otago, pinot noir country.