Settlers
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Karinke
01 Maart 2018 | Nieuw Zeeland, Dunedin
Het is alweer 8 jaar geleden dat ik in NZ een albatros voorbij zag vliegen.
Metertje of 10 op ooghoogte met een spanwijdte van wel 3 meter!
Majestueus is dan het woord dat je te binnen valt.
Dit beeld heb ik nooit meer willen kwijtraken. Zo mooi.
Een paar dagen geleden zijn wij naar "Taiaroa head" geweest, nabij Dunedin.
(Dat is trouwens de Gaelic naam voor Edinburgh uit Schotland).
Wij wilden opnieuw de Royal Albatros zien net als 8 jaar geleden, wat Karinke al heeft verteld.
Maar wat zij nog niet heeft verteld is dat er sprake was van een hernieuwde kennismaking! Want wie kwam er na een tijdje op ons af?
Volgens mij dezelfde albatros als 8 jaar geleden en weer op ooghoogte.
En wat zo opviel? Hij (of zij) kende ons nog!
Daar zweefde hij voor ons gezichtsveld en draaide zijn kop rustig naar ons toe en toen een vette knipoog!
Wat een geheugen. Dat 'ie ons na al die jaren nog kent!
Je wordt er een beetje filosofisch van.
Je denkt vanzelf na over de zin van het leven.
Want zolang deze vogels jou na al die jaren nog als een Dear old Friend begroeten, dan is, wat ons betreft, de zin van het leven een vaststaand feit.
Waard om geleefd te worden, zeg maar.
Daar denken de kiwi' s trouwens net zo over.
Ze zijn groots op hun historie en afkomst. In veel plaatsen (groot of klein), waar men een museum gebouwd heeft, gaat het over de Maori's en de settlers uit Europa.
In Europa laten de musea vooral kunst zien. Schilderijen, beeldhouwwerk, noem maar op. Wij zijn zelfs wel eens naar de National Gallery in Londen geweest voor een overzichtstentoonstelling van J.M.W. Turner, schilder van landschappen en marines, maar dit terzijde. Alhoewel, gezegd moet nog worden dat het niet altijd gemakkelijk was om wijs te worden uit zijn schilderijen. Niet alles was even scherp te zien. Over die man is zelfs een bioscoop film gemaakt, Mr. Turner met Timothy Spall, die in de prijzen viel. Het Louvre bijvoorbeeld staat vol met oude en nieuwe kunst.
In mijn ogen zijn deze musea "art galleries" van oude en nieuwe kunst met grote K.
Maar een geschiedkundige benadering is te veel gezegd.
Geen verhalen over de Batavieren zeg maar.
In tegenstelling tot NZ. Elk museum is geschiedenis.
Zo waren wij in het Otago Settlers museum in Dunedin.
Ook weer gratis. Prachtig en eigentijds met veel interactieve mogelijkheden.
Tegelijk hele wanden vol met oude portretten van de eerste immigranten. Die worden hier nog op handen gedragen. (Er is zelfs een club opgericht waarvan alleen de eerste settlers van voor 1864 resp. hun nabestaanden lid konden/kunnen worden).
Vandaag bijvoorbeeld een oudere man gesproken, die als eerste vraagt waar wij vandaan komen. En daarna vertelt over zijn Schotse afkomst.
Dit land is nog steeds in opbouw. Het is eigenlijk nog maar een kleine 200 jaar geleden dat de eerste echte settlers binnen kwamen. En nu leven er bijna 4,5 miljoen mensen in NZ. Voordien waren er alleen de Maori's, die nog als echte natuurmensen leefden toen James Cook 250 jaar geleden voet aan wal zette. Er waren veel verschillende stammen, die onderling oorlog voerden, etc.
( Het waren niet perse lieverdjes. Kannibalisme was hun ook al niet vreemd. Blijkbaar lustten ze ook nog wel wat van die vreemde blanken, die opeens aan land stapten).
Maar de totale populatie was toen maar ca. 100.000 Maori's.
Na Cook kwamen er wat robbenjagers en walvis jagers en toen dat min of meer opdroogde begon eigenlijk het echte " farming".
Proberen een boerenbestaan op te bouwen.
In die tijd was NZ nog helemaal overdekt door bos en regenwoud dat tot aan de kust doorliep. De aanpak bestond er veelal uit om al bomen kappend grond in cultuur te brengen en wegen, nou ja, aan te leggen.
(Zo zijn de Catlins in het zuiden van NZ ontstaan. Een soort Limburgs heuvellandschap, maar dan anders. Eerder laaggebergte met prachtige vergezichten. Soms nog wat woud en bos. Voornamelijk ontbost en schitterend om daar enkele uren door/ overheen te rijden. Wel een wat bochtig parcours).
Die settler families leefden in hutten, sheds en houten gebouwtjes. De vrouwen uit die tijd zorgden dan voor het vuur, het eten en de kinderen.
Ze klaagden er wel eens over dat hun man en vader meer interesse had in zijn gereedschap en werk dan in het gezin.
Kortom, Nieuw-Zeelanders zijn trots op hun afkomst en vroede voorouders, die in staat bleken te zijn om van de grond af aan een nieuw bestaan op te bouwen.
En dat willen ze weten en graag nog eens even uitleggen.
Ik durf te beweren dat ik met al deze uitvoerige uitleg zeer beslist in hun geest handel!
Dit alles gezegd hebbende moeten wij nog wel even kwijt dat wij in Oamaru ook nog een Nederlandse bakker spraken. Wij kochten vanzelfsprekend een lekker brood met noten, rozijnen, etc. Hij had zelfs speculaas in huis. Op de vraag of hij zich al een echte Nieuw-Zeelander voelde aarzelde hij en merkte op dat hij 13 jaar geleden van Aalsmeer naar NZ is verhuisd, maar het water toch wel erg miste. Hij had in Nederland een boot gehad en was veel op het water en in de havens. En dan lekker een potje bier drinken en wat met elkaar buurten. Dat was nu niet meer.
Karinke en ik gokken dat ' ie toch nog een keer teruggaat.
Ook zagen wij opnieuw zeehonden, maar dan vlakbij. Om precies te zijn pal voor onze voeten. Alleen een hek scheidde ons van deze Robben. Ze waren lekker aan het luieren. Tja, naamgenoten, hè? Karinke zal een fotootje uploaden.
Groeten van ons beiden.
Metertje of 10 op ooghoogte met een spanwijdte van wel 3 meter!
Majestueus is dan het woord dat je te binnen valt.
Dit beeld heb ik nooit meer willen kwijtraken. Zo mooi.
Een paar dagen geleden zijn wij naar "Taiaroa head" geweest, nabij Dunedin.
(Dat is trouwens de Gaelic naam voor Edinburgh uit Schotland).
Wij wilden opnieuw de Royal Albatros zien net als 8 jaar geleden, wat Karinke al heeft verteld.
Maar wat zij nog niet heeft verteld is dat er sprake was van een hernieuwde kennismaking! Want wie kwam er na een tijdje op ons af?
Volgens mij dezelfde albatros als 8 jaar geleden en weer op ooghoogte.
En wat zo opviel? Hij (of zij) kende ons nog!
Daar zweefde hij voor ons gezichtsveld en draaide zijn kop rustig naar ons toe en toen een vette knipoog!
Wat een geheugen. Dat 'ie ons na al die jaren nog kent!
Je wordt er een beetje filosofisch van.
Je denkt vanzelf na over de zin van het leven.
Want zolang deze vogels jou na al die jaren nog als een Dear old Friend begroeten, dan is, wat ons betreft, de zin van het leven een vaststaand feit.
Waard om geleefd te worden, zeg maar.
Daar denken de kiwi' s trouwens net zo over.
Ze zijn groots op hun historie en afkomst. In veel plaatsen (groot of klein), waar men een museum gebouwd heeft, gaat het over de Maori's en de settlers uit Europa.
In Europa laten de musea vooral kunst zien. Schilderijen, beeldhouwwerk, noem maar op. Wij zijn zelfs wel eens naar de National Gallery in Londen geweest voor een overzichtstentoonstelling van J.M.W. Turner, schilder van landschappen en marines, maar dit terzijde. Alhoewel, gezegd moet nog worden dat het niet altijd gemakkelijk was om wijs te worden uit zijn schilderijen. Niet alles was even scherp te zien. Over die man is zelfs een bioscoop film gemaakt, Mr. Turner met Timothy Spall, die in de prijzen viel. Het Louvre bijvoorbeeld staat vol met oude en nieuwe kunst.
In mijn ogen zijn deze musea "art galleries" van oude en nieuwe kunst met grote K.
Maar een geschiedkundige benadering is te veel gezegd.
Geen verhalen over de Batavieren zeg maar.
In tegenstelling tot NZ. Elk museum is geschiedenis.
Zo waren wij in het Otago Settlers museum in Dunedin.
Ook weer gratis. Prachtig en eigentijds met veel interactieve mogelijkheden.
Tegelijk hele wanden vol met oude portretten van de eerste immigranten. Die worden hier nog op handen gedragen. (Er is zelfs een club opgericht waarvan alleen de eerste settlers van voor 1864 resp. hun nabestaanden lid konden/kunnen worden).
Vandaag bijvoorbeeld een oudere man gesproken, die als eerste vraagt waar wij vandaan komen. En daarna vertelt over zijn Schotse afkomst.
Dit land is nog steeds in opbouw. Het is eigenlijk nog maar een kleine 200 jaar geleden dat de eerste echte settlers binnen kwamen. En nu leven er bijna 4,5 miljoen mensen in NZ. Voordien waren er alleen de Maori's, die nog als echte natuurmensen leefden toen James Cook 250 jaar geleden voet aan wal zette. Er waren veel verschillende stammen, die onderling oorlog voerden, etc.
( Het waren niet perse lieverdjes. Kannibalisme was hun ook al niet vreemd. Blijkbaar lustten ze ook nog wel wat van die vreemde blanken, die opeens aan land stapten).
Maar de totale populatie was toen maar ca. 100.000 Maori's.
Na Cook kwamen er wat robbenjagers en walvis jagers en toen dat min of meer opdroogde begon eigenlijk het echte " farming".
Proberen een boerenbestaan op te bouwen.
In die tijd was NZ nog helemaal overdekt door bos en regenwoud dat tot aan de kust doorliep. De aanpak bestond er veelal uit om al bomen kappend grond in cultuur te brengen en wegen, nou ja, aan te leggen.
(Zo zijn de Catlins in het zuiden van NZ ontstaan. Een soort Limburgs heuvellandschap, maar dan anders. Eerder laaggebergte met prachtige vergezichten. Soms nog wat woud en bos. Voornamelijk ontbost en schitterend om daar enkele uren door/ overheen te rijden. Wel een wat bochtig parcours).
Die settler families leefden in hutten, sheds en houten gebouwtjes. De vrouwen uit die tijd zorgden dan voor het vuur, het eten en de kinderen.
Ze klaagden er wel eens over dat hun man en vader meer interesse had in zijn gereedschap en werk dan in het gezin.
Kortom, Nieuw-Zeelanders zijn trots op hun afkomst en vroede voorouders, die in staat bleken te zijn om van de grond af aan een nieuw bestaan op te bouwen.
En dat willen ze weten en graag nog eens even uitleggen.
Ik durf te beweren dat ik met al deze uitvoerige uitleg zeer beslist in hun geest handel!
Dit alles gezegd hebbende moeten wij nog wel even kwijt dat wij in Oamaru ook nog een Nederlandse bakker spraken. Wij kochten vanzelfsprekend een lekker brood met noten, rozijnen, etc. Hij had zelfs speculaas in huis. Op de vraag of hij zich al een echte Nieuw-Zeelander voelde aarzelde hij en merkte op dat hij 13 jaar geleden van Aalsmeer naar NZ is verhuisd, maar het water toch wel erg miste. Hij had in Nederland een boot gehad en was veel op het water en in de havens. En dan lekker een potje bier drinken en wat met elkaar buurten. Dat was nu niet meer.
Karinke en ik gokken dat ' ie toch nog een keer teruggaat.
Ook zagen wij opnieuw zeehonden, maar dan vlakbij. Om precies te zijn pal voor onze voeten. Alleen een hek scheidde ons van deze Robben. Ze waren lekker aan het luieren. Tja, naamgenoten, hè? Karinke zal een fotootje uploaden.
Groeten van ons beiden.
-
01 Maart 2018 - 11:45
Willem Maat:
Levensmoe?
Wij hebben nu 3 maanden een nieuwe hond, en ik moet de eerste knipoog nog van hem krijgen -
02 Maart 2018 - 11:31
H.J.Kouwenhoven:
Robs belangstelling voor NZ's geschiedenis is door deze reis kennelijk bij hem aangewakkerd in welhaast onstuimige zin. Hulde, zoals hij over de settlers schrijft! Ik vermoed, of liever ik weet zeker, dat deze constatering ook het gemoed streelt van de albatros, die enige tijd boven zijn hoofd bleef rondzweven, geboeid en verheugd. Wat heeft Rob deze hoogvlieger een verrukkelijke dag bezorgd! Na afloop van de hernieuwde kennismaking is hij opgetogen huiswaarts gekeerd, dwz. heeft hij zijn metgezel, zijn levenspartner (of een van de verschillende) even apart genomen om zij verhaal van het evenmement te vertellen. Omstandig heeft hij zich uitgelaten over de onverwachtse ontmoeting. "Moet je horen, wee6t je nog, dat ik 6 jaar geleden die Hollandse toerist ontmoette? nu, je houdt het niet voor mogelijk, maar 't is echt waar, vanmorgen kreeg ik hem ineens weer in de smiezen. Hij was wel zichtbaar een stuk ouder geworden, grijzer ook ( zijn vrouw trouwens ook!), maar verder dezelfde aanblik. wat meer zegt dezelfde begeerte om met me voeling te krijgen. Meteen heb ik laten merken, hoe verrast en blij ik was. Ik ontdek, beter ik ontmoet op mijn tochten natuurlijk regelmatig allerlei belangstellenden, maar zo iemand als Rob .... nee, die kom ik nooit tegen. Wat een bewondering ligt er in zijn ogen te lezen, eerbied in feite voor mijn spanwijdte, de grootsheid van mijn imposante verschijning, mijn spelen met de termiek, als ik indruk wil maken met mijn zweefkunst! Rob is dan zo'n man, die foetert niet: he, sloof je niet zo uit... hij zou als een verliefde jongeman op de knieen kunnen gaan om mij zijn gevoelens te laten blijoken. Enfin, je snapt dat mijn dag niet meer kapot kan. Helaas ben ik hem op een vervelend moment uit het oog moeten verliezen, want je weet ik mag geen grensoverschrijdend gedrag vertonen door me buiten het afgebakende vliegterrein te begeven, dus.. Maar goed,ik koester de herinnering en kan weer jaren vooruit, in de hoop dat... ja stel je voor, dat... hij is nog maar 65 en in het welvarende West_Europa wordt de levensverwachting langer en langer. En fin, ik blijf hopen. Hopelijk Rob zelf ook.
Lieve kinderen. als het goed is komen jullie vandaag over 4 weken weer thuis.Ik gun jullie die graag nog in NZ, maar ik zie van lieverlee uit naar die dag. Hart. groet, papa -
03 Maart 2018 - 15:00
Renee:
Lieve Rob en Karinke, ik sta iedere keer weer versteld wat voor reisverslagen jullie maken. Zo uitgebreid dat het voor mij heel duidelijk wordt wat jullie allemaal beleven. Niet alleen informatie over de geschiedenis van Nieuw Zeeland maar wat mij vooral aanspreekt, is hoe jullie de natuur met al zijn schoonheid beleven. De omgeving, de dieren etc., volgens mij de belevingen waardoor mensen naar Nieuw Zeeland zijn geemigreerd. Ook familie van Peter is naar Nieuw Zeeland geemigreerd om een schapenfarm te starten. Toch na een aantal jaar begonnen ze toch Nederland te missen en zijn ze weer terug gekomen. Hier in Nederland is het nog steeds echt winter, ijzig koud. Geniet dus nog maar lekker van de zomer in Nieuw Zeeland. Als jullie terugkomen begint hier hopelijk het voorjaar met betere temperaturen. Geniet dus nog lekker van het weer en de natuur in Nieuw Zeeland, voor jullie het weten zitten jullie weer in Esch. (ook weer mooie omgeving hoor!!!!) Liefs Renee
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
