Terug van zuid naar noord

Onlangs vroeg een groep dames of wij met vakantie waren. Wij zeiden van niet. Althans niet in termen van:
- aan het strand liggen, lekker chillen, beetje cultuur snuiven en dat dan weken lang.
Nee, antwoordden wij : "Wij zijn op reis". Dat beviel de dames zeer, want ook zij maakten onderscheid tussen reizigers en vakantiegangers.
Maar reizen betekent wel dat je de ene dag niet weet wat de andere dag zal brengen. En je moet je er al helemaal niet over willen opwinden als zaken anders lopen dan gehoopt of gedacht. En vandaag konden wij dit weer eens praktijk brengen.

Zo moesten wij weer terug naar het North Island. Wij hadden de Interislander al geboekt en je moet dan uiterlijk een uur voor vertrek inchecken. Aldus geschiedde.
(De wind stak inmiddels aardig op, maar daar sloot ik mij maar voor af).
Ik wilde, wachtend op de Islander Parking, mijn boek lezen.
"En uit de bergen kwam de echo" van de Amerikaans-Afghaanse schrijver Khaled Hosseini. Hij is een echte verhalenverteller. Ik word helemaal opgeslokt door zijn verhaal. Heb nergens meer aandacht voor, want ik kan er geen genoeg van krijgen.
Dus direct na aankomst op de Parking las ik verder in zijn boek.
Ik stapte zelfs niet even uit.
Nee, ik begon direct met lezen en Karinke liep wat rond.

Na een half uurtje lezen tikte een man tegen het raam en meldde mij dat de koplampen nog brandden. "Ah, oh, bedankt" en ik zette de lampen uit. Dat wil zeggen, de motor was allang uit, maar de lampen niet.
(Die gaan normaliter vanzelf uit als je de contactsleutel uit de auto gehaald hebt en uit stapt. Maar uitgestapt was ik niet en dan blijven ze blijkbaar gewoon branden.
Alhoewel, mijn eigen auto bij mijn beste weten toch de lampen na een poosje dooft. Maar niet die van de campervan. Die bleven lekker branden).

Waarom deze lange inleiding?
Wel toen wij de boot dan eindelijk op mochten rijden, startte de motor niet!
Hartstikke dood.
Tja. Foutje. Wonderen der techniek.
Karinke bleef rustig. Beetje ontdaan en bezorgd leek wel, maar geen verwijt dat ik toch de autorijder ben en dit soort ongein moet willen voorkomen?
Wij hadden geen idee hoe we dit zelf konden oplossen en ik roep dan altijd om hulp.
Naar de incheckbalie gelopen om hulp. De mevrouw toverde een grote, zware koffer uit haar hok en vroeg of ik de motor hiermee aan de praat kon krijgen. Tja.
Ik had geen idee waar te beginnen en de rij campervans en auto's reed al.
Veel tijd om dat eens op ons gemak zelf uit te zoeken leken wij niet te hebben.
Er werd een man opgetrommeld. Een echte man met verstand van auto's, die de koffer overnam. Het was nog even zoeken naar de accu, maar daarna was het snel gepiept en gingen wij de boot op.
Zoiets kan je dus als reiziger gebeuren, althans als je Rob heet.

De wind had inmiddels vaart gekregen en met een aantrekkende wind van 6 en meer voer de boot de Cook Strait door op weg naar Wellington. Een tocht van bijna 4 uur.
(Nog even het dek halverwege de tocht op gemoeten om naar de camera te zoeken. Die hadden wij toch hopelijk niet ergens laten slingeren door alle hectiek?
Naar de auto konden wij niet. Dat dek is afgesloten tijdens de vaart).
De boot slingerde inmiddels al vervaarlijk en na mijn terugkeer bij Karinke voelde ik mij wat wee worden. Zo voelt zoiets voor mij bij windkracht 6 of meer op het open water. Kortom, ik informeerde Karinke dat ik even langs de WC moest gaan.
Gelukkig net op tijd.

Uiteindelijk kwamen wij weer in rustig water en meerde de boot af. Iedereen moest weer naar de auto en hup van de boot af. Dat wil zeggen, als de auto start. Dus ik probeerde stiekem even te starten. Gelukkig hij deed het.
Karinke suggereerde om de motor te laten draaien.
Waarom vroeg ik nog, terwijl ik de motor rustig afzette.
"Wel, dan laadt de accu weer wat op en draait de motor tenminste".
Helemaal waar en ik startte direct de motor weer.
Dat wil zeggen, ik draaide de contactsleutel om, maar nu gebeurde er niets.
Oeps. Alweer een Foutje.

Maar ja, ze zouden ons daar toch niet achterlaten?
Of opnieuw terug over woelige wateren naar Picton?
Daar zou mijn maag tegen protesteren!
Toch maar eens een lid van de bemanning aanschieten. Hij was snel van begrip, alhoewel hij vond dat terug naar Picton op het South Island ook een optie was.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken. Hij kwam weer met eenzelfde soort grote, zware koffer en de motor startte weer. Niemand hoefde zelfs maar op ons te wachten en dat terwijl ik mijn achterbuurman al had laten weten dat het misschien nog even kon duren.
"No worries", riep onze helper ons nog na en wij reden de boot af. Toch nog gelukt.
Tja, je bent reiziger of niet. Of moet ik zeggen, je bent brekebeen of niet?

In ieder geval waren wij weer terug in Wellington, de hoofdstad van NZ. Maar wat belangrijker is de plaats waar onze Laurens zijn Freddie heeft leren kennen. Uiteraard naar hun stamcafé Enigma geweest. Een raadsel waarom? Welnee, prachtig café en heerlijke koffie. Trouwens bijna overal waar wij een kopje koffie bestellen
( Large one, double shot ) is sprake van een goede bak koffie. Het lijkt hier Italië wel.

Nu zijn wij aanbeland in Martinborough en wij hebben weer hard gewerkt. Indringende gesprekken gevoerd met de jonge meiden over de wijn, die ze ons laten proeven. Ik wil natuurlijk wel het naadje van de kous weten.
Dat lukt overigens niet altijd, maar het zijn wel weer leuke ontmoetingen.

Wij weten nog niet wat we morgen zullen doen.
Langzaam noordwaarts roept Karinke mij nog na.
Zo zal het dan wel gaan.
Groeten van ons beiden.