Coromandel Peninsula

We hadden gehoopt om een mooi verslag te schrijven over " White Island", zoals we eerder beloofden. Dat zit er niet in.

Voor vertrek zouden we gebeld worden om de definitieve bevestiging te krijgen dat we de volgende dag uit zouden varen. De volgende dag leek fantastisch mooi. De zon scheen, de voorspellingen leken uitgekomen te zijn. Het kon niet beter dachten wij. Maar de schipper besloot anders. De zee was te onstuimig! Het eiland met de nog werkende vulkaan ligt 50 km uit de kust. Daar heb je dan te maken met allerlei sterke zeestromingen. Kennelijk zodanig dat de schipper besloot om de tocht te "cancellen". En voor de volgende dagen was de verwachting niet veel beter, dus uitstel had geen zin. Een teleurstelling. We moesten even omschakelen.

Kaarten en boekjes erbij gepakt en nieuwe plannen gemaakt.
We besloten verder noordwaarts te rijden. Maar eerst nog een duik in zee! Het is bijna hoogwater! Heerlijke golven!

We rijden langs de " Bay of Plenty" naar Tauranga, redelijk vlak terrein. Met slechts 1 berg , vlak voor de monding van de haven van Tauranga.
Daar kan je niet omheen! Die moet je willen beklimmen.
We zijn niet de enigen. Het is een soort fitness center. Veel ( hard) lopers in gepaste outfit , jong en oud, lopen cq rennen de berg op en weer af. In onze ogen niet altijd even ongevaarlijk. Wij nemen de tijd en zijn na anderhalf uur weer terug bij de camper. ( Wij hadden een grandioos uitzicht over de grootste haven van NZ, maar Leendert, geen hopper uit Sliedrecht te zien. Hij ligt in Timaru, schreef je. Is dat de enige hopper? Dan hebben wij de Nederlandse driekleur helaas gemist.)

We overnachten in Waihi ooit het grootste goudwinningsgebied. Er rest nog een enorme afgraving met goudkleurige wanden. Afgesloten helaas, zo bleek ons de volgende ochtend. Geen goud!
Nog wel een mooie wandeling kunnen maken over een oud treinspoor, langs snelstromend water . Via de gorges , rijden we door naar Coromandel. De weg voert ons gedurende 50 km dicht langs het water, kronkelend langs de bergen. In het begin is de weg nog vlak, maar op een gegeven moment gaan we omhoog en worden wij weer verrast met de mooie uitzichten over het bergachtige landschap en de baai. We zijn dan bijna in Coromandel.

Coromandel is een klein dorpje aan de westkust van het schiereiland, de "Coromandel peninsula", ter hoogte van Auckland . Coromandel is een begrip! Als je naar Nieuw Zeeland gaat dan moet je hier zeker een bezoek aan willen brengen. Meer nog, ... hier moet je willen zijn, dit moet je willen meemaken en beleven. Immers, de peninsula is een ver in zee uitstekende landtong, met heuvels en bergen ( tot 900 m hoog ) , met nog veel oorspronkelijke begroeiing, mooie baaien en veel eilandjes voor de kust. De bijzondere lichtval maakt het een aantrekkelijke omgeving voor veel kunstenaars. En dus ook voor ons. Wij voelen ons inmiddels wel thuis in zo' n gezelschap en kunnen erg genieten van de mooie natuur. Wij denken nog even niet aan morgen!

Wij maakten weer een treintochtje. De " Driving Creek Railway and Pottery", heet het. Het spoor is aangelegd om klei van eersteklas kwaliteit hoog uit de bergen te halen. Barry Brickell was de pottenbakker, die dit had bedacht. Om boven te komen was heel erg lastig. De berg was steil en dicht begroeid met " Rainforest"! Eigenhandig en later met hulp van dorpsbewoners legde hij een smal spoor aan, zigzaggend over de heuvel, met de nodige bochten, bruggen en tunnels. In kleine laadbakken kon zo de klei vervoerd worden. Pottenbakkers uit de hele wereld kwamen naar deze plek om samen te werken met een inspirerend man en kunstenaar als Barry. De omgeving, de mensen, de materialen, ... kortom alles hier maakte een bezoek voor hen meer dan waard.

Nu is het spoorlijntje in gebruik als een toeristische attractie. Alhoewel de bank indertijd Barry al liet weten vooral betalende bezoekers toe te laten. De lening bij de bank is ruimschoots afgelost!
De laadbakken hebben plaats gemaakt voor een klein treintje dat je in een half uur naar de top van de berg brengt. Vandaar een 360 graden Panorama! En langs het traject allerlei kunstwerken, "Potteries".
Onderweg uitleg van de vrouwelijke machinist. Af en toe stapte ze uit om de wissels te bedienen en af en toe rende ze van voor naar achter om de andere kant op te rijden. Om een zigzag te maken, zeg maar. Heel grappig.

We hebben ook geleerd welke van de vele boomsoorten, die er te zien zijn in het oerbos, de " Kauri bomen" zijn. Daar hadden we al veel over gelezen. Het is nl een echte inheemse, oeroude maar bedreigde boomsoort.
In de buurt van Coromandel zijn ze nog te zien. We lopen de "Kauri tree walkway". Via een toegangspoort en een bad om de schoenzolen te spoelen en zo te ontdoen van ziektekiemen, waar deze bomen gevoelig voor zijn, komen we op een aangelegd pad door het bos. We treffen een aantal Kauribomen dicht opeen. Met hun kaarsrechte, prachtig mooi gekleurde stammen reiken ze tot hoog in de lucht. En daar ontvouwt de boom haar bladertooi. Een fijn, glanzend groen ovaalvormig blad. De bomen kunnen heel erg oud worden. De stammen worden almaar dikker en hoger, het gebladerte rijker en voller.
We fotograferen eindeloos, tot in de details en aan het eind van de wandeling poetsen we opnieuw gretig onze schoenzolen, want deze mooie bomen moeten wel overleven!

Het is maandagochtend, 26 maart. We genieten van onze koffie in Colville, de meest noordelijke plaats op de peninsula. Tenminste, de plaats die nog via een verharde weg is te bereiken. Hierna alleen nog maar "gravelroad"! Met onze camper mogen we daar niet rijden, beter van niet. Ook hier een geweldig uitzicht en een heerlijke rust.

Zojuist aangekomen bij de "Hot Beach" en de " Cathedral Cove", aan de oostkant van de Peninsula. Morgen staan ze op ons programma. Wordt vervolgd.
Groetjes van ons beiden.
Rob en Karinke