Volledigheidshalve toch nog de Tongariro Crossing
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Karinke
07 Februari 2018 | Nieuw Zeeland, Wellington
Jimmy, de gids van de Glowworm Caves in Waitomo wilde nog weten wat het favoriete dier van elke deelnemer was en haar of zijn lekkerste cake. Karinke vond een gele vlinder het liefst en de Fruitcake. Het zou fijn geweest zijn als Karinke wat meer had kunnen fladderen als haar favoriete vlinder tijdens de track in Tongariro.
Afgelopen zondag de Tongariro Alpine Crossing gelopen. Dat is een uitgezette bergwandeling midden in het Tongariro National Park.
8 jaar geleden hebben wij deze hike ook gedaan, maar er is sindsdien veel veranderd. Volgens de good old dokter Graham van de Emergency in Tauramunui ( maar daarover straks meer ) is het namelijk te druk geworden.
De tocht is ruim 19 kilometer lang en er moet ca. 900 meter geklommen worden en zelfs 1.200 meter gedaald tussen begin- en eindpunt. Inderdaad Alpine!
Deze bergtocht is daarom ook zo bijzonder, omdat je door een soort maanlandschap en vulkanisch gebied met zwaveldampen e.d. loopt. Sterker, in dit gebied is Lord of the Rings van Tolkien voor een groot deel verfilmd. Mordor lag in dit gebied en was de thuishaven van de Dark Lord Sauron.
Daar zijn spannende scenes van in de gefilmde trilogie.
Zoiets wilden wij daarom graag weer eens zien en de tocht weer over doen.
Wat anders was dan de vorige keer was het weer.
Prachtig weer. Stralend blauwe lucht en geen mist en kou zoals 8 jaar geleden.
Ook was de track zelf goed verbeterd d.m.v. de aanleg van trappen, het versterken en uitvlakken van de ondergrond. Kortom, het werd ons wat gemakkelijker gemaakt dan de vorige keer.
Tegelijk is het drukker dus. Veel, zeg maar gerust hoofdzakelijk, jongelui van in de twintig en dertig jaar. Boven de 40 was je in de minderheid en de echte oudjes, zoals wij, waren er sporadisch. Veel Duitsers, Aussies, wat Fransen en enkele Nederlanders. Onder wie ene Eline, een jonge vrouw van 33 jaar. Een echte sportieveling, die met haar mountainbike hele trails fietst en ook deze tocht wilde lopen.
Haar hebben wij, na de start, dus niet meer gezien. Ze had een vaartje.
Maar 2 jonge meiden bleken haar nog verre de baas. Die waren slechts gekleed in korte shorts met een topje en een soort bodywarmer. Dat mocht ook wel , want het was net boven het vriespunt zo vroeg in de morgen. Om half zeven stonden wij namelijk al aan de meet. Die meiden ( hooguit 25 jaar oud ) begonnen gewoon te rennen blijkbaar met de bedoeling om de hele track rennend af te lopen. Een soort topsport.
Overigens veel jongelui hadden haast.
Het is een confrontatie, want bijhouden is er niet echt meer bij. Ze willen vaak de eerste bus terug halen, terwijl er de hele middag bussen staan om iedereen op te halen. Toegegeven de bussen rijden om de anderhalf uur en zo is er dan het verschijnsel van rennende jongens en meisjes, want ze willen blijkbaar de vroege bus niet missen.
En toch werd vooraf nog door Jenny, een jonge buschauffeuse, gewaarschuwd om de tweede helft van de track rustig af te lopen, want : "de daling is erg belastend voor de knieën". Maar dat is bij velen aan dovemansoren.
Ik kom terug op de good old dokter Graham van het ziekenhuis.
"Het zijn er te veel geworden", zei hij en zo is dat. Toen wij ongeveer een half uur van de finish waren en het moeilijkste deel er al lang op hadden zitten ging het mis.
Karinke kennen jullie als een voorzichtig loper.
Zij is, zeker in de bergen, zeer gefocust en geconcentreerd, want je kan toch zomaar vallen. En het ging ook de hele weg goed. We genoten. Het was een prachtige tocht totdat het dus misging. Ik liep af en toe wat voorop en neem dan foto' s.
Plots hoor ik : "oh, oh oh..".
Opnieuw hoorde ik: "Oh, oh" en mijn naam roepen. Ik rende terug, want ik vertrouwde het niet, ook al kon mij niet in denken wat er mis zou kunnen gaan.
Welnu, enkele van de jongelui hadden dus haast en wilden Karinke passeren en brachten haar uit haar concentratie en uit balans. Hoogstwaarschijnlijk hebben ze haar zelfs geschampt of iets geduwd. Het is een smal pad.
Enfin, Karinke is ongelukkig gevallen op haar voorhoofd en neus en zij zat onder het bloed. Het was geen fijn gezicht. Zij kon gelukkig toch weer opstaan en verder.
Een voorbijganger heeft nog een pleister op haar neus geplakt. Maar het was onvoldoende, want het bloed bleef stromen. We hebben samen hand in hand de laatste meters afgelegd ( ca. een half uur nog, wat Karinke gelukkig goed afging ) en werden toen opgevangen door een Nederlands stel. Hij is waarnemend huisarts en gaf aan dat de wond moest worden gehecht. Jenny, de chauffeuse van de bus, die ons opwachtte, belde alvast met de receptie van de campsite en zij namen contact op met het dichtstbijzijnde ziekenhuisje, ongeveer 1 klein uur rijden vanaf de camping.
Kortom, 3 uur na de val zaten wij in de Emergency en kon Karinke pas echt goed onderzocht worden. Dr. Graham constateerde dat er geen interne bloedingen in de neus holtes waren. Geen risico wat dat betreft, alhoewel je toch nog 48 uur van alles in de gaten moet houden. Een tetanus injectie en 8, ik herhaal 8, hechtingen en de dokter zei ons dat wij onze vakantie gewoon kunnen vervolgen. Wel moeten wij over een week ergens aanleggen bij een medical center om de hechtingen eruit te laten halen. De verwachting is dat de zwellingen, bloeduitstortingen , en verkleuringen in het gezicht nog wel een maandje zichtbaar zullen zijn.
Karinke houdt zich moedig, maar zij heeft wat morele ondersteuning nodig. Ik hoop dat de trouwe lezers haar een hart onder de riem willen steken. Een bemoedigende reactie op de blog, een Appje of desnoods een mailtje aan Karinke zal haar zeker steunen.
Hartelijke groet alweer van Rob, mede namens Karinke.
-
11 Februari 2018 - 19:30
Eline:
Jeetje zeg, uitgerekend bij dit verhaal ben ik de eerste. Nu pas. Erg vervelend allemaal. Vooral voor de foto’s. Maargoed gelukkig maar dat er verder niks ernstigs is, afgezien van de pijn en het gezicht van het gezicht. Het hoort bij het avontuur zullen ee maar zeggen. Ik hoop maar dat het de prachtige wandeling geen nare bijsmaak heeft gegeven, want zoiets maak je maar een keer (jullie 2 keer) mee. En dat nog wel als oudsten op de berg! Rustig aan, geen volle dagen plannen, relaxen! -
15 Februari 2018 - 08:39
Leendert Korteweg:
Al is het wat laat en weten we ook inmiddels dat het goed is afgelopen bij deze al onze ondersteuning toegewenst. Wij vermoeden dat de verslagen bij ons niet in de juiste volgorde binnen komen dus is het soms wat verwarrend in de tijd. Of het ligt gewoon aan ons zelf en houden we onze mails niet goed bij.
Sterkte op de verdere zware tochten en geniet maar nu de hechtingen eruit zijn!
MvrGRoet,
Leendert en Henny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley