Auckland

Ik heb inmiddels ook gedouched en kan weer door. Overigens, die douche deed mij even terugdenken aan de reis. Maar dan meer aan een koude douche!
Wat is er nog meer gebeurd?
Wel, Karinke wilde zich verkleden op Singapore AirPort. (Je moet toch een beetje knap voor de dag komen als je de Business Class ingaat. Niet dat wij dat toen al wisten, maar Karinke is van de fijngevoelige en voelt dat soort zaken gewoon onbewust al aan.)

Overigens zijn de WC ruimtes daar ook heel goed en brandschoon. Maar nadat Karinke omgekleed was en wij, vanzelfsprekend, een wijnwinkel indoken op het vliegveld, kwam zij er achter dat haar BRIL kwijt was.
Hoe zal ik dat zeggen? Karinke haar bril is toch een soort lifeline met de buitenwereld. Het is een dingetje. Ik overdrijf als ik zeg dat de reis misschien wel afgebroken moest worden.
Maar zoiets hakt er toch wel in. Dus ik vroeg of ze ook een tweede bril meegenomen had? En dat had ze. ( Ik niet. Als mijn bril weg is dan ben ik machteloos. Dus ik moet wel oppassen.)

Toch zijn wij nog even naar het WC blok teruggegaan. De bril was niet te vinden natuurlijk, maar de juffrouw van de retirade bracht uitkomst. Zij had een bril gevonden. Inderdaad Karinke haar bril. Alles gelukkig toch nog goed gekomen.
Ik moet daarbijzeggen dat Karinke opnieuw calm en composed is gebleven afgezien van wat nerveuzig bewegen, zal ik maar zeggen. Topvrouw.

Zoals gezegd, de verdere reis ging uitermate voorspoedig en wij waren geland in Auckland.
En daar bleek ons al gauw dat je Nieuw Zeeland niet zomaar binnen komt.
Zelfs je bagage wordt nog even door die scanner gehaald. Wat zeg ik? Je wordt zelfs nog even besnuffeld door honden. Dus zo'n hond begint te snuffelen aan mij. Ik snuffel wat terug, want je wilt een beetje aan " bonding" doen en in de smaak (of is het geur? ) vallen van de Nieuw Zeelanders en hun huisdieren.
Ik kom weer even terug op Karinke. Ook zij werd besnuffeld. De hond had ondanks alle empathie van mijn kant geen enkele belangstelling meer voor mij, maar voor Karinke des te meer. Hij snuffelde wat af en drong zich op aan haar rugzak. De begeleider keek ons indringend aan en ik vroeg mij af of hij wel wist wie Karinke was. Die doet geen ongein, dus indringend kijken geeft geen pas. Ik stond op het punt om hem dat even in welgekozen bewoordingen uit te leggen toen hij zelf al initiatief nam.
Of wij etenswaren o.i.d in de rugzak hadden?
Ik voelde mij wat overvallen door de vraag, want wij wisten dat wij perse geen etenswaren e.d. mochten invoeren. En hadden speciaal onze dag rugzakken daarop nog even gecontroleerd.
Kortom, ik wilde al antwoorden dat wij zeker geen eten bij ons hadden, hooguit wat drugs.
(Nou zijn Nieuw Zeelanders een relaxed volkje en hebben zeker zelfs gevoel voor humor. Maar ik wist niet of die hondenbegeleider daar ook onder viel) Dus ik hield mij in en wij verklaarden oprecht dat er wel tot kort daarvoor nog krentenbollen in de rugzak gezeten hadden. Dat was trouwens ook zo.
Maar hij zei dat hij ons toch nog even wilde fouilleren nadat de rest van de bagage door de scanner was gedaan.
Zo gezegd, zo gedaan. De scanner gaf gelukkig geen problemen en wij wilden onze armen al in de lucht doen voor de verdere visitatie, toen ons bleek dat de man met hond in geen velden of wegen meer was te bekennen. Dat moet hij natuurlijk bij ons niet doen en wij renden gelijk naar buiten. Nou ja rennen. Zware rugzakken belemmeren je daar toch wel een beetje bij.
Toch nog goed gekomen alhoewel ik geen idee had wat er nu echt aan de hand was met die hond. Zo'n beest moet toch het verschil kunnen maken zou je zeggen en dus niet hoeven aanslaan op brood dat er eerder in gezeten had.
Maar ik mag dan geen idee hebben gehad op dat moment, maar Karinke inmiddels wel. Ja, zei zij opeens, ik heb nog wel dropjes bij mij. Lekkere dropjes. Poppie toch, dat ruikt die hond ook!!!

Dus dat was er aan de hand geweest. Gelukkig was die man hiervan geen getuige meer want een fine van $ 400 hadden wij dan misschien wel moeten betalen. Want , oh ja, je moest voor je het land in kon een hele verklaring invullen en naar waarheid tekenen op straffe van een boete.
(Ik denk onderhand dat ik maar eens wat reserves apart moet zetten.)

Geld opgenomen bij de ATM op het vliegveld. Gauw nog even onderhandelen met de taxi chauffeur en wij waren op weg naar ons hotel.

Na aan alle hotel formaliteiten voldaan te hebben, zijn we nog even het havengebied ingegaan en zijn 1 Pizza gaan eten met ons tweetjes. Dat is zo' n knots van een pizza, die wij onmogelijk elk burgemeester konden maken. Trouwens, die ene pizza ging ook nog niet op. Bijna de helft bleef over Het zal wel iets met vermoeidheid te maken hebben.
De naaste buren, die ook een hapje aan het eten waren moeten ook vermoeid geweest zijn, want een van de dames, zeg hooguit 10 jaar ouder dan wij, werd opeens onderde arm genomen om op een bank te leggen. Ze was druk bezig onderuit te gaan en inderdaad ze ging helemaal plat op de grond. Wij wilden al toestormen, maar het gezelschap zelf was met voldoende man en kreeg haar uiteindelijk toch op de bank. Ze bleven er verder erg rustig onder. Ook het bedienend personeel. Een dokter hoefde blijkbaar niet te komen. Gewoon eventjes tijd gunnen. Wij voelden ons gelijk ook wat minder stabiel, want zo' n lange vlucht heeft toch wel impact.
Enfin, lekker geslapen, maar wel te vroeg wakker.

Vandaag zijn wij toen Auckland wezen verkennen. En hoe zal ik het zeggen? Met Karinke verveel jeje nooit. Wij gingen bij de OK Gift Shop naar binnen, alwaar US President Barack Obama celebrated his favorite holiday in " our favourite men's sweater" (Foto hiervan is in ons bezit)
En wat denk je?
Dit is dus een te naam en faam goed bekend staande winkel,alwaar zelfs Obama zijn boodschappen deed, maar zoals gezegd machines en Karinke gaan niet goed samen. Het alarm ging af toen Karinke binnen kwam. Een soort van welkom leek het. Temeer daar Karinke gelijk met de Chinese eigenaar glimlachjes zat uit te wisselen. Ze kent iedereen. En oh ja, na het bezoek aan deze mooie winkel, opnieuw alarm. Een soort afscheidsgroet zal ik maar zeggen.

Maar we zijn nu moe, dus wordt vervolgd. Rob en Karinke