Juweeltjes van Maori en Rainforest.

De wandeling rond de Blue Lake was een terugtocht in de tijd. Wij liepen meer dan de helft van de wandeling door oorspronkelijk bos, native Bush, de Rainforest, waar NZ indertijd, voordat mensen ( Settlers) voet aan wal zetten, helemaal mee bedekt was.
In de Botanical Gardens van Christchurch is een groot deel van het park speciaal met de oorspronkelijke Nieuw Zeelandse bomen en planten ingericht. (Naast het andere deel van het park met de bomen uit Europa en USA).
De Originele begroeiing in NZ is allesbehalve monocultuur.
Nee, de oorspronkelijke bossen zijn zelfs zeer rijk in variëteit.
Van alles groeit naast en bij elkaar. De Rainforest is zeer dicht begroeid.
Vooral het nationale logo van NZ, de Fern oftewel de varen, is er in allerlei gedaanten te ontdekken. Nooit gedacht dat er zo veel verschillende en tegelijk mooie, soms zelfs imponerende, varens bestaan.
Overigens, in de Botanical Gardens van Oamaru was al te zien dat er veel en verschillende rassen en soorten varens zijn.
Er was een grote glazen tuinbouwkas mee vol beplant.
Maar de varens, die wij op deze tocht zagen, waren er al weer meer en vooral groter. Zij groeien gerust uit tot grote bomen bleek ons.

Gelukkig zijn niet alle oerbossen en oorspronkelijke begroeiing gekapt en met pijnbomen beplant uit onze Westerse wereld. Bill en Nancy uit Canada ( Victoria Island ten Westen van Britisch Columbia), die wij in Dunedin leerden kennen, maakten ons toen duidelijk dat al die pijnboom bossen later in NZ zijn geplant.
Invoer uit Amerika van snelgroeiende pijnbomen. Lawaai bomen hout. Pure productiebouw, waar Bill zijn neus voor ophaalde, want hooguit geschikt voor (wc)papier. Wat er ook van zij, de echte NZ oorspronkelijke bossen zijn de mooiste in onze ogen. Er lopen soms zelfs Highways ( autowegen) doorheen.
Dan hebben wij weer een echte scenic road ervaring. Een juweeltje.

Vanochtend trouwens ook weer goed begonnen. Heerlijk kopje koffie van een echte barista. Karinke wilde nog wel even naar het Lake front van Rotorua.
Tot onze verwondering kwamen wij echter in een bewoond en origineel Maori dorp uit met ontmoetingshuis en kerk en al. Maar wat helemaal verraste was dat dit dorp, aan het Lake front, gewoon vulkanisch gebied was. Overal kwam stoom en damp uit gaten in de weg, uit vijvers in de tuin en zelfs uit het toegangspad naar de kerk.
Kleurrijk was het door alle minerale afzettingen ook nog eens. Ook een juweeltje.
In ieder geval knipten wij weer foto's dat het een lieve lust was.

Toen zijn wij verder gereden, ook weer deels door Rainforest en langs kratermeren naar de NorthEast Coast, naar Ohope Beach.
Karinke wil ook nog wat dagen naar het strand.
Maar wij gaan ook nog een dag lang, aanstaande vrijdag, met de boot naar White Island in de Bay of Plenty, mits de tocht niet wordt afgebeld vanwege slecht weer. Duimen maar. White Island is een werkende vulkaan.
Bergschoenen worden aanbevolen.
Wordt hopelijk vervolgd.

Vanmiddag langs het strand gelopen. Hoe zal ik het zeggen?
Het was een heel breed en lang strand en het spiegelde en glom van het water.
Het zand was keihard, zoals wij nog geen half jaar geleden ook in Ierland hebben meegemaakt. Wij liepen in ons zwemgoed naar het einde van de landtong.
Een luchtig bestaan zal ik maar zeggen.

Dat deed mij trouwens terugdenken aan een tijd geleden. Wat zeg ik?
Aan ruim 45 jaar geleden, toen ik in de YMCA in Toronto in Canada een kamer boekte. Er bleek ook een zwembad te zijn en daar mocht ik gebruik van maken, mits ongekleed. Zelfs geen zwembroek mocht ik aan. Gewoon puur natuur.
Dat was een nieuwe ervaring voor mij. Een vrije ervaring.
Pas op de springplank kwam ik er achter wat naakt zwemmen in een zwembad kan betekenen. Nadat ik gesprongen was en boven kwam, keek de enige andere zwemgast mij vriendelijk aan en knikte nog eens goedkeurend.
Ik ging luchtigjes door met zwemmen, maar niet meer met duiken.

Maar nu jaren later op het strand in Ohope ver weg van de bewoonde wereld kreeg ik weer dat luchtige en vrije gevoel.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen dacht ik. Geen kip in velden of wegen te bekennen. Dus, Karinke wat dacht je ervan dat wij nu gewoon zonder zwemgoed aan lekker de zee in stappen? Zij mompelde nog wat over lekker topless zwemmen, maar vond toch dat ik alleen als nudist de zee in moest willen. De zee was namelijk wat onstuimig.
Dat liet ik mij geen twee keer zeggen en opnieuw genoot ik een heel luchtige ervaring, waarbij ik mij weer jong voelde en gelukkig nu zonder enige gene.
Het leven is goed.
Groetjes van ons beiden.