East Coast

Na Oamaru van Akaroa, via Lyttleton en Christchurch, naar Kaikoura en weer verder.

Van wel 3 verschillende reizigers kregen wij het advies om naar Oamaru te gaan . Dat hebben wij dus gedaan. In een eerdere blog schreven wij daar al over. Wat valt op?
Zoals vele kustplaatsen, waar overigens bijna alle Nieuw Zeelanders wonen op het zuidelijk eiland, is er altijd wel een haven(tje).
Je kan gewoon zien hoe zo'n plaats is ontstaan en gegroeid. Eerst de aanleg van de haven. Daar omheen de eerste bebouwing, welke dan het (nieuwe) stadscentrum is. Tenslotte wordt er dan langs de toegangswegen verder gebouwd.
Zo ziet het Zuidelijk eiland er op veel plaatsen uit. Een soort centrum rondom een haven of baai en daar vandaan strekt de rest van de stad haar tentakels uit. Allemaal laagbouw. Waarom? In verband met mogelijk aardbevingen.

In het "inland" wonen dan de grote boeren met hun koeien, schapen en akkerbouw bedrijven.
En daar rijden wij dan over de " scenic roads" door heen.

Na Oamaru gingen wij via zo een "scenic road" naar het Noorden, langs de East Coast. Tot aan Akaroa.
Onze camping in Akaroa ligt op een heuvel met mooi uitzicht over de baai. Akaroa is gelegen op het schiereiland voor de kust van Christchurch: "Banks peninsula". Een hooggebergte met allemaal uitlopers , de zee in. Dat levert evenzovele baaien op. Aan zo'n baai ligt Akaroa.
Wat deze plaats bijzonder maakt, behalve de ligging, is de Franse inslag.
Geen "Kia ora" of "welcome" op de winkelruiten, maar "bonjour" en koffie met croissants. Een " Rue Jolie ", een " gendarmerie" , een echte Franse bakker en een Franse begraafplaats. De eerste "Settlers" in deze baai waren dus Fransen. Het is geen Frans grondgebied, want NZ was inmiddels al onder Engelse vlag! Maar wel een plaats met een Frans stempel. Er wordt nog net geen frans gesproken, desalniettemin ...het is "Jolie"!

Het is warm! We huren een kayak voor een halve dag. Lekker het water op! Ik mag alvast instappen, vervolgens krijgt Rob alle uitleg en wordt gebombardeerd tot " captain". Wat de man niet wist : op het water ben ik de schipper! Maar goed, ik leg me er bij neer.
We hadden een heerlijke middag. Een lekker windje en vanaf het water is de beleving van de omgeving weer heel anders. En we zijn aan het eind van de middag droog en veilig aan wal gekomen.
De volgende ochtend toch maar de wandelschoenen aangetrokken en een flinke wandeling gemaakt om ons geweten te sussen. Dat is gelukt. Een mooi uitzicht over de baai was de beloning.
In de middag op weg naar Lyttleton, een klein voorstadje van Christchurch. Lyttleton harbour is de grootste haven van het Zuidereiland. Het ligt helemaal achter de bergen in een grote baai. Dus moest er nog wel een tunnel komen om het havengebied te ontsluiten om groot te kunnen groeien. Aldus is gebeurd.
Wij kwamen slingerend over bergweggetjes binnen. Dat nam wat tijd. Maar wij reden door de tunnel in No-time weer uit Lyttleton weg.
Overigens hoopten wij daar een hopper te spotten. Uiteraard met de Nederlandse driekleur fier wapperend in top. Wij wilden namelijk de groeten doen van onze grote vriend Leendert.
Enfin, een drukke haven. Zeker. Maar geen hopper. Volgende haven maar weer. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

In Christchurch ervaren we opnieuw hoe leuk het is om medereizigers te ontmoeten. En nog leuker, sommigen treffen we vaker op verschillende plekken. Een soort receptie houden wij dan. Het is een gezellig " weerzien"! Iedereen is even enthousiast over het reizen door NZ. En we nemen hartelijk afscheid met een " see you" ! Vrienden voor het leven.
Vanuit Christchurch vertrekken veel mensen per vliegtuig, terug naar Canada, Duitsland, Nederland ...
Wij niet. Wij hebben onze overtocht met de Interislander terug naar het Noordereiland weer geboekt voor komende vrijdag.

Het Zuidereiland is wel een bijzonder mooi eiland. Zo' n 1000 km lang en gemiddeld 200 km breed. Het wordt gekenmerkt door een enorm gebergte, ze noemen het de zuidelijke Alpen, maar dan over bijna de gehele lengte van het eiland. In het westen raken de bergen de kust. In het oosten is er deels nog een smalle strook laagland.
Op 3 plaatsen kun je het eiland dwars oversteken. Wij namen de "Arthur' s pass" van west naar oost. Tot nu toe is dat wel ongeveer de mooiste tocht die we hebben gereden. Als je even het binnenland ingaat tref je bergen en daarbij de nodige pasovergangen. En soms rijd je midden tussen die bergen over een enorme vlakte. Een soort plateau maar dan zo vlak als een biljartlaken. Wij verwonderen ons iedere dag. Alleen al het rijden door zo' n omgeving is een groot genot.

Na de " inland road " komen we aan bij de kust, in Kaikoura. Kaikoura was vroeger een oord voor walvisjagers, nu is het vooral bekend om de " whale watching" .
Het is echter nu niet het goede seizoen om walvissen te spotten, dus deze dure trip kun je beter laten voor wat het is. Er zijn voldoende wandelmogelijkheden langs de kust. Bovenlangs heen en onderlangs terug. Geen zandstrand hier, maar een rotsachtige vlakte. Mooi om op te lopen, maar wel gefocust.
En wij zien ook weer zeehonden op deze rotsen. Er staan borden met de waarschuwing om deze dieren niet te dicht te naderen. Het is tenslotte " wildlife"! Maar er zijn altijd mensen die denken dat zij dat dan wel mogen. Enfin, wij blijven netjes op de track.

In 2016 werd Kaikoura getroffen door een aardbeving. De weg naar zowel noord als zuid ( de highway 1 ) heeft daar flink onder geleden. Gedurende lange tijd ( bijna een jaar) is er geen verkeer en ook geen treinverkeer mogelijk geweest. Ten zuiden is er nog de " inland road" , maar ten noorden zijn er geen alternatieve routes. Om met de auto in Picton te komen moet je zo' n 300 km omrijden! Picton is het meest noordelijke plaatsje vanwaar ook de Ferry naar het Noordereiland vertrekt.

Gelukkig was de weg sinds enkele weken weer open. Maar alleen overdag en nog wel met veel wegwerkzaamheden. Op die plaatsen is er maar een rijbaan beschikbaar. Met bordjes geeft men dan aan of je moet stoppen of dat je een " Go" krijgt. Bij het passeren van de mensen met deze bordjes wordt je zeer vriendelijk gegroet, ja meestal zelfs uitbundig toegewuifd! Wij gaan als vanzelf ook steeds nadrukkelijker terugzwaaien. Veel plezier doet ze dat. En ons ook!

We zijn wel onder de indruk van de verwoestingen. Tegelijkertijd is het niet vreemd. De steile bergen lopen hier weer door tot vlak aan de kust. De weg en het spoor die daar vlak onder door lopen zijn dan wel heel kwetsbaar! Zelfs met hevige regenval komt er puin naar beneden. Een paar weken geleden was dat het geval. Er raasde toen een cycloon over dit deel van het eiland. Met heel veel regen ging dat gepaard. Dan is de weg weer voor enkele dagen dicht om het puin te ruimen.
Wegenbouwers hebben hier continu werk, is onze conclusie.

We zijn nu terug in Blenheim, vanwaar onze rondreis over het Zuidereiland begon.
In de Marlborough sound, oftewel de wijnstreek van NZ, vooral bekend om zijn "Sauvignon blanc" . Morgen weer een wijntripje!
Hartelijke Groeten van ons beiden!