Russell
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Karinke
31 Januari 2018 | Nieuw Zeeland, Paihia
Vandaag op weg naar Paihia en Russell. Te voet vanaf de campsite welteverstaan.
"Hooguit kwartiertje lopen naar de brug en vandaar nog eens een kwartiertje naar Paihia", aldus de vrouw met baard en zware stem.
NB Het is Karinke die deze observatie deed. Metoo niet. Ik zou niet durven.
Maar inderdaad het moet een vrouw zijn met power.
Want wij deden er namelijk bijna een uur over en dan hadden wij zelfs nog een vaartje.
Enfin, zicht op water en de Bay of Islands. Heerlijk, heerlijk roept Karinke dan.
Helemaal in haar nopjes.
Maar dan gaat er toch weer wat verkeerd. Rob, dat ben ik, gaat onderuit op de gladde stenen vol met modder. Gelukkig geen schade. Dus gingen wij verder.
De Ferry naar Russell genomen en daar weer heel nieuwe inzichten opgedaan!
De trouwe lezer weet onderhand wel dat ik in de veronderstelling ben dat NZ een schoon en mooi land is bevolkt door nette mensen. Layback en vriendelijk.
Die mening ben ik nog steeds toegedaan, maar wat schetst mijn verbazing toen ik begreep dat Russell ooit de "Hell Hole of the Pacific" was.
En trouwens ook nog eventjes de hoofdstad van NZ.
Kortom, dat moesten wij tot de bodem uitzoeken.
(Inderdaad, op alle verbaasde reacties van de Nieuw Zeelanders dat wij toch wel erg lang vakantie in hun land vieren, antwoordden wij steeds dat wij dit "thoroughly and good" willen doen.)
Wat bleek?
Russell was de grootste haven voor de walvisvaart op het zuidelijk halfrond.
Vooral Amerikanen en Canadezen, die 2 soms zelfs 3 jaar op zee waren om op walvissen te jagen.
Russell was voor hen een mooie tussenstop om even uit te puffen, stoom af te blazen, en hun mannelijke kwaliteiten uit te venten. Het ging erop.
Een goddeloze bende, aldus de Franse missionarissen, die hoopten te kunnen redden wat er nog te redden viel.
Los van hun losse zeden waren ook deze mannen een leven vol gevaar gewend.
Moby Dick is geen fabeltje.
In zogenaamde chase boats, een soort grote sloep, sprongen dan 6 man als er een walvis gespot werd.
"There she blows" was het wachtwoord en iedereen op de walvis schepen ging los.
Levensgevaarlijk klusje. Zonder een woord te zeggen, laat staan te roepen naar elkaar, probeerden ze dan dichtbij een walvis te komen die zeker 2 keer zo groot was als hun boot en dan te harpoeneren.
Tja. Dat vindt zo' n walvis niet leuk en slaat terug met staart en al.
Veel bootjes gingen dan ook ten onder.
Dus, NZ blijkt maar weer vol verrassingen te zitten.
Je vraagt je af wat in vroeger tijden normaal was.
Om je leven alle dag weer in de waagschaal te leggen vraagt toch om een groot vertrouwen. Maar in wie?
In elkaar? In de gages, dat het hun opleverden? Gods wegen werden in ieder geval niet bewandeld, aldus Norman of de missionarissen. Rauwe tijden. Maar ik ben geneigd toch mijn petje voor die ouwelui af te nemen. Wat een lef.
Trouwens Russell is nu niet langer meer een plaats van bandeloze walvisvaarders, hoeren en gespuis.
Nu is het een eiland waar cruise schepen aanleggen, waar de Ferry naar toe vaart met allemaal toeristen, zoals wij, en waar de huizenprijzen door het dak gaan.
Dat zullen ze indertijd niet hebben durven geloven.
De veerman van de Ferry was helemaal in zijn element. Een grijns van oor tot oor.
En dat op de heen- en terugvaart. Karinke werd zelfs keurig geholpen met uitstappen. Eigenlijk iedereen. Het blijven leukerds hier in NZ.
Nog een klimmetje gemaakt naar de top, ook wel "lookout" genoemd in Russell.
Prachtige vergezichten in 360 graden Panorama over de Bay of Islands. Een must see.
En toen weer terug over het strand naar de camper.
Overigens zijn de campsites zeer goed uitgerust met keuken faciliteiten, waaronder de BBQ's, en eten wij top. Ik zorg voor de wijn. Dat vindt Karinke fijn.
Jullie lezen toch wel een beetje door, hè?
Groet. Rob en Karinke
"Hooguit kwartiertje lopen naar de brug en vandaar nog eens een kwartiertje naar Paihia", aldus de vrouw met baard en zware stem.
NB Het is Karinke die deze observatie deed. Metoo niet. Ik zou niet durven.
Maar inderdaad het moet een vrouw zijn met power.
Want wij deden er namelijk bijna een uur over en dan hadden wij zelfs nog een vaartje.
Enfin, zicht op water en de Bay of Islands. Heerlijk, heerlijk roept Karinke dan.
Helemaal in haar nopjes.
Maar dan gaat er toch weer wat verkeerd. Rob, dat ben ik, gaat onderuit op de gladde stenen vol met modder. Gelukkig geen schade. Dus gingen wij verder.
De Ferry naar Russell genomen en daar weer heel nieuwe inzichten opgedaan!
De trouwe lezer weet onderhand wel dat ik in de veronderstelling ben dat NZ een schoon en mooi land is bevolkt door nette mensen. Layback en vriendelijk.
Die mening ben ik nog steeds toegedaan, maar wat schetst mijn verbazing toen ik begreep dat Russell ooit de "Hell Hole of the Pacific" was.
En trouwens ook nog eventjes de hoofdstad van NZ.
Kortom, dat moesten wij tot de bodem uitzoeken.
(Inderdaad, op alle verbaasde reacties van de Nieuw Zeelanders dat wij toch wel erg lang vakantie in hun land vieren, antwoordden wij steeds dat wij dit "thoroughly and good" willen doen.)
Wat bleek?
Russell was de grootste haven voor de walvisvaart op het zuidelijk halfrond.
Vooral Amerikanen en Canadezen, die 2 soms zelfs 3 jaar op zee waren om op walvissen te jagen.
Russell was voor hen een mooie tussenstop om even uit te puffen, stoom af te blazen, en hun mannelijke kwaliteiten uit te venten. Het ging erop.
Een goddeloze bende, aldus de Franse missionarissen, die hoopten te kunnen redden wat er nog te redden viel.
Los van hun losse zeden waren ook deze mannen een leven vol gevaar gewend.
Moby Dick is geen fabeltje.
In zogenaamde chase boats, een soort grote sloep, sprongen dan 6 man als er een walvis gespot werd.
"There she blows" was het wachtwoord en iedereen op de walvis schepen ging los.
Levensgevaarlijk klusje. Zonder een woord te zeggen, laat staan te roepen naar elkaar, probeerden ze dan dichtbij een walvis te komen die zeker 2 keer zo groot was als hun boot en dan te harpoeneren.
Tja. Dat vindt zo' n walvis niet leuk en slaat terug met staart en al.
Veel bootjes gingen dan ook ten onder.
Dus, NZ blijkt maar weer vol verrassingen te zitten.
Je vraagt je af wat in vroeger tijden normaal was.
Om je leven alle dag weer in de waagschaal te leggen vraagt toch om een groot vertrouwen. Maar in wie?
In elkaar? In de gages, dat het hun opleverden? Gods wegen werden in ieder geval niet bewandeld, aldus Norman of de missionarissen. Rauwe tijden. Maar ik ben geneigd toch mijn petje voor die ouwelui af te nemen. Wat een lef.
Trouwens Russell is nu niet langer meer een plaats van bandeloze walvisvaarders, hoeren en gespuis.
Nu is het een eiland waar cruise schepen aanleggen, waar de Ferry naar toe vaart met allemaal toeristen, zoals wij, en waar de huizenprijzen door het dak gaan.
Dat zullen ze indertijd niet hebben durven geloven.
De veerman van de Ferry was helemaal in zijn element. Een grijns van oor tot oor.
En dat op de heen- en terugvaart. Karinke werd zelfs keurig geholpen met uitstappen. Eigenlijk iedereen. Het blijven leukerds hier in NZ.
Nog een klimmetje gemaakt naar de top, ook wel "lookout" genoemd in Russell.
Prachtige vergezichten in 360 graden Panorama over de Bay of Islands. Een must see.
En toen weer terug over het strand naar de camper.
Overigens zijn de campsites zeer goed uitgerust met keuken faciliteiten, waaronder de BBQ's, en eten wij top. Ik zorg voor de wijn. Dat vindt Karinke fijn.
Jullie lezen toch wel een beetje door, hè?
Groet. Rob en Karinke
-
31 Januari 2018 - 08:53
Simone:
beide verslagen gelezen! Weer heel wat meegemaakt lees ik! En wij ook weer veel geleerd! :) xxx -
31 Januari 2018 - 09:14
Belinda:
Ben ook even bezig geweest...maar gelezen hoor Rob en idd veel geleerd zoals Simone ook al zei. Wij hoeven NZ niet meer te bezoeken hoor we leren veel van jullie. Xxx -
31 Januari 2018 - 09:15
Belinda:
Ben ook even bezig geweest...maar gelezen hoor Rob en idd veel geleerd zoals Simone ook al zei. Wij hoeven NZ niet meer te bezoeken hoor we leren veel van jullie. Xxx -
31 Januari 2018 - 09:27
Marianne:
Hoi Rob en Karinke, het is leuk jullie verslagen te lezen. Jullie hebben in 1 week tijd al veel gezien en gedaan zeg. Door de beschrijvende verslagen krijg je een goed beeld waar jullie zijn en wat jullie doen.
Veel plezier nog. xx
ps er is een leraarschap in jullie verloren gegaan ;) -
31 Januari 2018 - 10:03
Willem Maat:
Ik lees niets meer over matrassen of ruggen!! Was het toch spychisch?
Willem , Groet -
31 Januari 2018 - 14:56
H.J.Kouwenhoven:
Jullie moeten ogen en oren te kort komen om al die bezienswaardigheden je eigen te kunnen maken. En dan ook nog uitkijken waar je je voeten moet neerzetten, want een valpartijtje zat er voor Rob geheid in. En dan heb ik het nog niet eens over de gevaren buiten boord als je van haaien en walvissen wilt genieten. Dus... hulde voor het toeristenbloed dat door jullie aderen golft.Tussen haakjes, het doet mij uiteraard bijzonder goed, dat karinke regelmatig in haar nopjes is en kennelijk nogal wat bekijks heeft bij vriendelijke en behulpzame personages, die blijkbaar haar graag een handje willen helpen, als dat van pas komt. Een krabbeltje van haar hand op een volgend blog zou mij zeer welkom zijn. Dus als dat niet teveel gevraagd is...? papa -
01 Februari 2018 - 20:57
Thea Heesemans:
Het is een meer dan doordachte keuze om jullie dagelijks belevenissen meteen door Rob vast te laten leggen. Het zou jammer zijn als wij verstoken zouden blijven van jullie bijzondere avonturen, de indrukwekkende ontmoetingen en historische feiten die ons totaal onbekend waren.
Zeer bijzonder dat jullie vanuit deze uitkijkpost bij Bay of Islands zo'n weidse blik hadden, dat jullie zelf Arkansas (althans volgens bijgevoegd kaartje) in beeld kregen!!!!. Volgens mij was deze staat toch tot voor kort nog gelegen in Amerika........!!! Kan natuurlijk ook komen door zo'n onfortuinlijke val; gewoon even de wereld op z'n kop.
Gelukkig dat er af en toe ook een lekker glas wijn te verkrijgen is; lijkt me een perfecte aanvulling bij de heerlijke BBQ. Bij Jan loopt het water al in de mond....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
