Southern scenic highway

Southern Scenic road" van Te Anau naar Dunedin

Elke dag is het weer een verrassing waar we uitkomen. Elke dag is anders.
We volgen op dit moment een bewegwijzerde route, de " Southern scenic road" .
In plaats van de highway van Te Anau naar Dunedin, rijden we de kustweg. Dit is de meest zuidelijke weg van het Zuidereiland . De hoge bergen laten we achter ons , een " rolling" landschap ( heuvelachtig) komt er voor in de plaats. Al van verre hoor je de branding van de oceaan. Een wilde zee treffen we aan als we even uitstappen bij een uitzichtpunt. Het waait er stevig. Wind door de haren..., dat lukt hier wel.
Het is indrukwekkend daar te staan, bij die enorme oceaan . En dan te bedenken dat daar, achter de horizon , Antarctica het eerst volgende land is !
We rijden verder. Het stuur stevig in handen! Cipressen zijn daar helemaal scheef gegroeid. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ze onder een hoek van 45 graden staan met het landschap. Oeroude bomen met een enorme stam van wel meer dan een meter doorsnee! We lazen het al in de boekjes, maar als je het dan ziet...

Na een overnachting in Invercargill vervolgen we de route.
Verder langs de zuidkust, de " Catlins". Hier is het contrast tussen gecultiveerd en niet gecultiveerd terrein goed zichtbaar. Een heuvelachtig landschap met veel vee verandert in het oeroude bosrijke gebied, zoals het altijd is geweest.
We wandelen door zo' n bos over een mooi aangelegd pad naar een waterval. Het bos, een regenwoud, is zeer dichtbegroeid met hoge en lage bomen, dik en dun, struiken, varens en mossen op de grond. Je kan er niet doorheen kijken. Moeizaam komen er wat zonnestralen doorheen.
Zo troffen de eerste " settlers" het hier aan. Bouwden hun hutje, een "shed", op een heuvel en begonnen zo hun bestaan . Vrouwen bij de kinderen en het vuur. De mannen werkten aan de weg en kapten het bos. We praten over begin 1900. Een klein museum in Owaka liet ons deze verhalen, met foto's, zien.
De geschiedenis van de " Settlers" , vaak Schotten, en van de Maori treffen we veel aan in kleine en grotere musea. Dat verhaal moet bewaard blijven en verteld worden, zo denken wij. En het valt op dat deze musea ook goed bezocht worden.
Op weg naar Owaka komen we langs het " petrified forest", het versteende bos. Een heel bijzonder natuurverschijnsel . Bij laag water zijn de resten van een 160 miljoen jaar oud bos te zien.

In Owaka kamperen we bij een boerderij. Een typisch gebouw, kenmerkend voor deze streek, oud en vervallen. Maar het heeft z' n charme. Het is tevens een hostel en zeer druk bezocht door backpackers en motorrijders.

Op weg naar Dunedin vervolgen wij onze route , nog steeds langs de kust. Veel zeehonden met jongen gespot bij een uitzichtpunt. Met de verrekijker kwamen ze pas in beeld. Honderden! Als je ze eenmaal hebt gezien, dan zie je ze ook met het blote oog. En zie je er steeds meer. Ook enkele pinguïns en andere bijzondere vogels gezien. We hebben nog geprobeerd na te gaan wat voor vogels het dan waren, maar niet te vinden! Ze moeten wel erg bijzonder geweest zijn! Geen foto's, maar ik heb ze op mijn netvlies! Groot, op hoge poten, geheel wit en met een flinke kuif.

Eind van de dag zijn we in Dunedin. Het is zondagavond. Bij toeval zien we dat er in de kathedraal een evensong is. Dat treft! Zo is onze dag compleet.
In Dunedin, de oudste universiteitsstad van het land, is veel te zien en te doen. Dus we blijven hier een paar dagen. Jullie horen weer.

Groet van ons beiden,
Rob en Karinke