Dunedin

Het vorig reisverslag was een verslag in vogelvlucht. We liepen een beetje achter. Op zich is dat een goed teken. Onze dagen zijn behoorlijk gevuld. Alleen maar leuk.

Inmiddels zijn we alweer vertrokken uit Dunedin. Drie nachten hebben we daar gekampeerd. Het is de oudste universiteitsstad van Nieuw Zeeland. Een grote stad, vernoemd naar de Schotse stad Edinburgh. Veel schotten emigreerden naar dit deel , maar daarover later meer.

We boeken een treinreis met de " Taieri gorge railway" door de gorges van de Taieri River . Dit is een treinreis die door het televisie programma " Great Scenic Railway Journeys" als een van de mooiste van de wereld is beschreven. Dus een absolute aanrader. En aangezien het nogal fris is, rond de 10 graden, ook nog prettig om lekker warm binnen te zitten en tegelijkertijd te genieten van de unieke uitzichten.
Geen weg die door dit gebied loopt. Wel een spoor, met de nodige viaducten en tunnels. Ik moest wel even moed verzamelen, toen ik de bijbehorende plaatjes zag. Achteraf viel het erg mee. De trein reed weliswaar op grote hoogte, maar heel rustig en lag zeer stabiel op het spoor.
Het was druk ik de trein. Tegenover ons zat een Canadees echtpaar, afkomstig van Vancouver Island. Bill en Nancy. Een makkelijke prater, die Bill. Ook wel een beetje apart. Ik kon het niet duiden. In bed bedacht ik dat zijn manier van praten mij deed denken aan Fred Flintstone. Al reizend kwam er van alles aan bod. Wel heel gezellig.

Op de camping een andere bijzondere ontmoeting. Een Zuid-Afrikaans gezin met twee kinderen, 9 en 6 jaar oud. Al twee jaar waren ze onderweg! Vertrokken vanaf de Kaap de goede Hoop met een catamaran , zeilend over de oceanen. Nu in Nieuw Zeeland. Australië is de volgende bestemming. Ze hopen zo nog 2 jaar rond te reizen! Natuurlijk, ... hier leren de kinderen heel veel van. Maar ik denk toch ook aan wat ze missen. Vaste vriendjes op school en op allerlei clubs. De teamsporten zoals voetbal of korfbal bijvoorbeeld. En ze zullen ook zeker hun familie, opa's en oma' s , missen. Maar internet maakt ook weer veel mogelijk . Enfin,... ze leken helemaal gelukkig. Een vrij leventje.

Over een vrij leventje gesproken:
Op het schiereiland bij Dunedin, de Otago peninsula, nestelt al veel jaren de "Northern Royal Albatross Colony" op het uiterste puntje, " Taiaroa head" . Hier vangen ze lekker veel wind. Een vrij leventje, want heerlijk vrij vliegen ze rond. Eigenlijk is het meer zweven wat ze doen. Ze maken gebruik van de thermiek van de wind. Zo zweven ze rustig, sierlijk, bijna koninklijk rond met een spanwijdte van wel drie meter en met enorme snelheden. Ze leggen gerust meer dan duizend kilometer op een dag af.
Moeilijk te fotograferen, maar met mijn telefoon had ik er dan toch een te pakken.
Wij boekten een Tour, want aan de andere kant van de berg daar nestelen de Albatrossen. Daar mag je niet komen zonder begeleiding. Eind van de middag, ...dat was het beste tijdstip om te komen. De professionals tekenden ook in voor dit tijdstip. Camera's met lenzen van zeker een halve meter gaan mee! Onze kleine, zeer praktische camera valt er bij in het niet. Maar daar trekken wij ons niets van aan.
Uiteindelijk valt het ons eigenlijk een beetje tegen. We zien daar 4 Albatrossen, twee met hun jong. De andere nog aan het broeden. Ze bewegen nauwelijks.
Om de albatrossen te zien vliegen had je op de parkeerplaats de meeste kans. Dat weet je van tevoren niet. We hebben gesponsord, zullen we maar zeggen.
Op de parkeerplaats genieten we nog even na.
Wel mooi om te horen was hoe het leven van de Albatrossen er uit ziet:
Eenmaal in de twee jaar krijgen ze een jong. Het mannetje en het vrouwtje zorgen gedurende een jaar lang om beurten voor het jong. Dat is al bijzonder. Na een jaar kan het jong vliegen vanaf dat moment is het zelfstandig en is de opvoeding ten einde. Het jong vliegt uit en blijft dan wel een jaar of 5 weg. Wat een vrij leventje! Grote afstanden legt het af over de oceanen van het zuidelijk halfrond. Ook een leerzame reis, want het zal zichzelf moeten zien te redden.
Het mannetje en het vrouwtje gaan na het jaar van zorgen voor hun jong op een welverdiend "sabattical" . Een jaar lang ! Maar wel apart van elkaar. Vele duizenden kilometers leggen ze af. Relaxen heet dat! Na dat jaar zoeken dezelfde stelletjes elkaar weer op en vinden elkaar inderdaad terug bij "Taiaroa head " . Wel heel bijzonder! En dan begint de cyclus weer van voor af aan.
De jongen komen, na 5 jaar te hebben rondgezworven, ook terug. Feilloos vinden zij hun weg. De tijd is rijp dat ook zij jongen krijgen. Zoeken hun partner en zorgen voor nageslacht.
In het "center " worden de Albatrossen gemerkt en gevolgd. Dat levert al deze Interessante informatie op!

In Dunedin ook nog een mooi vest gekocht van Merinowol, maar dan anders dan de vorige. (8 jaar geleden kocht ik ook zo' n lekker vest). Licht in gewicht en toch lekker warm. Leuk om het hier te kopen want op onze route door het zuidelijk deel van het Zuidereiland zagen we wel ontzettend veel schapen. Een mooie herinnering dus.

Groeten van ons beiden,
Rob en Karinke