Schaapscheerders en rugby spelers

Nog even terug naar de overtocht van het Zuidereiland naar het Noordereiland , van Picton naar Wellington, met de Interislander.
Achteraf vond ik ( Karinke) het wel een prettige constatering dat wij zo rustig bleven op een cruciaal moment! Namelijk bij het oprijden naar de Ferry na een lange tijd wachten. Een flinke vertraging had de boot, vanwege de harde wind. Toen we eindelijk mochten oprijden ging dat voor ons even niet door. Een lege accu! ( zie vorig verslag)

Die rust, die kalmte, ...
Wij " onthaasten", zo voelt het. We hebben alle tijd. Het maakt niet uit waar we
s' avonds aankomen. Met onze kleine camper zijn wij volledig zelfvoorzienend met een goed gevulde koelkast en een warm bed. Een dagje langer blijven op het Zuidereiland, omdat we de boot aan onze neus voorbij hadden moeten laten gaan, ... geen man over boord! Zover is het uiteindelijk niet gekomen. Met wat hulp van de crew kwamen we aan boord en uiteindelijk na een enerverende tocht ( zie ook vorig verslag) weer van boord.

Na een dag in Wellington, reden we verder. De wind was geluwd en de baai lag er aantrekkelijk bij. Een heerlijke kalme zee. Ik probeerde het vertrek nog even uit te stellen door op zoek te gaan naar een café aan het water. Voor een kopje koffie. Meestal struikelen we over de café 's, maar nu niet.
Dus... toch maar op weg naar Martinborough in de Wairarapa Valley, de wijnstreek voor de pinot noir. Onze camping was werkelijk een oase van rust, temidden van de velden. Geen verkeer te horen! Het voelde weer helemaal goed.

Wij vervolgen onze weg verder noordwaarts en passeren daarbij enkele mooie plaatsjes zoals Greytown, met zijn fraai gerestaureerde oude victoriaanse gebouwen en nieuwbouw die hier opmerkelijk mooi aan is aangepast. Dat kom je niet veel tegen in NZ. Te vaak zien we gebouwen die van golfplaten, althans de daken, zijn gemaakt. Weinig architectuur!

In Masterton bezoeken wij de " Woolshed", een klein museum ondergebracht in een oude originele schuur, waarin de schapenhoeders en schaapscheerders hun werk deden. Het museum was onlangs "gerefurbished". Veel video's van vroeger tijd. Vooral de schaapscheerders maakten diepe indruk op ons. De ongelooflijke hoeveelheid schapen in NZ vragen om sterke, atletische mannen die het scheren snel, maar grondig uitvoeren. Van "hot naar haar" reizen ze om al die schapen van hun wintervachten te ontdoen. Een vaste woon- en verblijfplaats hebben de schaapscheerders niet. Om die reden mogen ze ook niet stemmen, maar dat terzijde.
Wedstrijden schaap scheren worden er gehouden. Het gaat daarbij niet alleen om snel, maar ook goed. 300 schapen scheren op een dag is een gemiddelde. Een vacht weegt gemiddeld 5 kilogram. Er zijn gemiddeld 3000 schapen per Farm en ongeveer 30 miljoen schapen in NZ!
Kortom, weer zo' n leuk klein museum, een puzzelstukje in het grote verhaal van NZ.
Veel schapen hebben we gezien, ook hier op het Noordereiland. Veel wol winkels hebben we bezocht en een mooi vest van Merinowol gekocht. En nu hebben wij ook het schaap scheren onder de knie!

Van de "witte wol" naar de " Old Blacks"!
In Palmerston North treffen wij het rugby museum.
Weer zo'n typisch museum met het echte NZ verhaal.
Dit museum is een ode aan alle NZ rugby spelers.
De geschiedenis van rugby in NZ wordt uitgelegd en verteld.
Er wordt uitvoerig over een echte schaapscheerder verhaald, die heel belangrijk is geweest voor het rugby in NZ. Dat kon ook niet anders, want het ging om Colin Meads, de forward, die in de jaren zestig furore maakte. Op een foto van hem zagen wij een reus van een man met twee schapen onder zijn armen.
Onder elke arm een schaap. Dat leek hem goed af te gaan.
Hij was de cruciale succesfactor, de topspeler, die bijna in zijn eentje de All Blacks kampioen maakte. En dat jaren op een rij.
Ze noemden hem ook wel " pinetree", omdat hij zo sterk was. Hij sleepte als extra training hele boomstammen op zijn schouder en onder de arm naar boven de berg op. "He had a towering presence" werd gezegd.
Kortom, niet iemand die je snel overhoop loopt als je de moed al gehad zou hebben.

Grappig vonden wij het verhaal over hem toen hij in beeld kwam om aanvoerder te worden van de All Blacks. Dat was halverwege de jaren zestig.
Nu stond hij niet bekend om zijn politieke gaven of genuanceerde meningen.
Dat was dus een puntje van aandacht.
Coach Fred Allen moest het maar regelen.
Het hoge woord kwam er pas na het drinken van het nodige bier uit.
"You're too rugged to be a captain", zei de coach.
"Brian Lochore is the ideal one, a genuine, honest farmer".
Het commentaar van Colin hierop was: "Best decision he ever made!"
Kortom, een held.
Een half jaar geleden is hij op 80 jarige leeftijd aan kanker overleden en NZ was in rouw.

Tot onze grote vreugde zagen wij dat toevallig over een paar dagen een internationale clubwedstrijd van de Chiefs uit Hamilton tegen de Bulls uit Zuid Afrika gehouden zou worden. Wij vroegen gelijk aan de museum directeur of wij überhaupt nog een kans maakten op kaartjes. Hij beweerde dat het zomaar zou kunnen. Enfin, wij renden naar de ticket office. En raadt eens wat?
Wij zitten komende vrijdag op de overdekte tribune op topplekken tussen de rugby fans. Wij dromen hier zelfs over.

Immers, Rugby is een dingetje in NZ!
Op de folder van het rugby museum staat te lezen: " The sport that shaped a Nation" ! Zonder rugby geen trotse kiwi's, zo gezegd. Wordt vervolgd.

In de middag rijden we naar Hastings. Er zijn weer wat omleidingen. Een bochtig parcours brengt ons precies voorbij de wegwerkzaamheden. Leve de navigatie. Een mooie duidelijke stem heeft ze! We noemen haar " Sandy". Naar het boek van Geert Mak: " Reizen zonder John". We zijn altijd weer blij als ze een beetje trots uitroept: "You have reached your destination"!!

Groeten van ons beiden