Met de schrik vrij

Na Hawke's Bay aan de East Coast (wijn ) met de steden Hastings en Napier zijn wij via Lake Taupo naar Hamilton gereden.
Wij kwamen langs de Huka Falls, die wij acht jaar geleden ook al hadden gezien.
(Het is een vreemde ervaring als je denkt voor het eerst ergens te komen en dan realiseer je je opeens dat je hier eerder bent geweest).
Het was bijzonder om weer te ervaren hoeveel water er door een smalle Gorge geperst wordt. Met wat voor een kracht het gepaard gaat. Het levert in ieder geval mooie beelden op. Wij hadden het weer ook nog eens mee. Dus, plaatjes schieten maar.
Nadien kwamen wij op de plaats van bestemming aan. Namelijk het FMG Stadium Waikato in Hamilton. Daar zou het ' s avonds gebeuren. Een echte rugby topper.

In dit verband memoreer ik ten overvloede aan een eerdere wedstrijd, die wij ook in het buitenland hebben bezocht. Een voetbalwedstrijd van West Ham United in Londen. In een stadion midden in een woonwijk ergens in Londen.
Boleyn Ground heette dat toen nog.
Een zeer sfeervolle wedstrijd waarbij de supporters zich goed lieten horen. Om te beginnen de supporters van de bezoekende ploeg, waar wij toevallig bij ingekwartierd waren. Zij maakten met elkaar bijna meer lawaai dan de hele rest van het stadion. Maar ja, in mijn herinnering verloor de thuisploeg dan ook.

Dat gevoel van meeleven met de wedstrijd en dreigend verlies van de thuisploeg voelden wij nu opnieuw. Het was geen voetbal nu, maar een echte internationale SuperRugby wedstrijd tussen de NZ Chiefs uit Hamilton en de Zuid Afrikaanse Bulls.
Geen minuut wilden wij missen. Dus stonden wij nog voordat de poorten open gingen al te trappelen van ongeduld. Overigens waren wij met meer. Al snel mochten wij naar binnen, maar onze rugzakken werden nog wel even gecontroleerd.
Eenmaal binnen werden wij hartelijk welkom geheten.
Wij kregen vlaggen in de handen gedrukt.
Wij gingen er eens goed voor zitten.

Na de Haka, Haka, ging het los.
Karinke weerde zich voorbeeldig.
Zij glunderde als vanouds en riep aanmoedigende kreten naar de Chiefs.
Overigens ging haar gejuich en aansporingen wat verloren in het door de buren geproduceerde geluid en geroep, die voortdurend "Come on Chiefs" riepen.
Daar hadden zij ook wel reden toe, want de thuisclub begon beroerd.

Binnen twee minuten stonden de Chiefs al achter en hadden zij een 7-0 achterstand aan de broek. Tja, een echte Try levert 5 punten op en dan mag een van de spelers ook nog eens proberen de bal tussen de palen door te schoppen.
Dat levert dan weer 2 punten extra op.
En dat is wat de Bulls in die ene eerste minuut al presteerden.
Zo snel kan het gaan.

Karinke vroeg nog of ik de spelregels een beetje kende?
"Vanzelfsprekend", beweerde ik nog.
En ik legde uit dat de bal door de ploeg naar de overkant van het veld gespeeld moet worden. En dan over de achterlijn op de grond gedrukt moet worden.
Dat heet een Try.
En oh ja, de tegenspelers mogen dat proberen te verhinderen door te tackelen en zelfs aan shirtjes te trekken, zagen wij.
In essentie komt het erop neer dat kracht en snelheid de bepalende succesfactoren zijn. En in de eerste helft bleken de Bulls daar ruim meer van in huis te hebben.

Over kracht gesproken. Dat zie je als spelers van beide kanten, gebukt en met hun armen over elkaars middel of billen, met elkaar de andere spelers proberen weg te duwen. Op die manier moet de bal, buiten de kring van de grommende en duwende spelers, vrij komen te liggen. Daarna pas mag de bal opgeraapt worden en kan er weer verder gegooid en gespeeld worden.
Kortom, het gaat voortdurend om hele grote krachtmetingen.

NB In het museum in Palmerston heb ik mij, een paar dagen geleden nog, mogen meten met de beste Rugbyspelers. Dat bleek uit de toelichtende borden. Namelijk, op snelheid, tackelend vermogen, strafschoppen nemen en tegenstanders van de sokken duwen. Daar hadden ze een leuke oefenkooi voor opgetuigd.
Ik bleek bepaald aanleg te hebben voor een goede tackle.
Maar in het betere duw- en trekwerk bleef ik hopeloos achter.
Wil je tot de top behoren dan moet je ruim 450 kilo kracht kunnen opbouwen of kunnen wegduwen.
Ik kwam langzaam op gang en na de eerste 100 kilo moest ik al gas terugnemen.
Veel verder durfde ik al niet meer. En dat was maar goed ook, want mijn rug begon opeens op te spelen. Gelukkig heb ik met een Ibuprofen de schade binnen de perken weten te houden.

Deze gasten zijn van staal. Vooral de Bulls wisten in die eerste helft een muur op te werpen. Dan rende een Chief met de bal onder de arm over het veld en opeens stond hij stil. Want hij was tegen een muur gelopen. Dat wil zeggen tegen zo'n blok van een of twee tegenspeler(s), die elk wel de 400 kilo of meer aan kracht kunnen opbouwen. Letterlijk zag je dan de speler een soort in de lucht hangen en boem.
Daar lag hij. Een zucht ging dan door het stadion. "WoW' Woooow", riep iedereen.
Er was ontzag voor dit soort blokkades.

Inderdaad zag je, tussen het strijdtoneel door, veel Medics het veld oplopen. Hoofdwonden werden in het veld gezwachteld. Verbanden werden aangelegd. Enkels, armen werden ingetapet, maar doorspelen deden ze. Van beide kanten.

In de rust stond het 28-14 in het voordeel van de uitploeg. De Chiefs hadden het tot dan nog niet goed door leek het wel, want als zij een Try wisten te maken, sloegen de Bulls binnen de minuut terug. En dat had weer alles te maken met snelheid.
Zorgen dat de bal in de handen komt van de sprintkampioen en die rent dan eventjes iedereen eruit. En zo geschiedde.

Enfin, in de pauze zijn er wat wijzigingen in de samenstelling van de ploegen gedaan. De Chiefs kwamen terug met snelle lopers en wisten zelfs de achterstand om te buigen. Tot de laatste minuut ging de strijd door en de thuisclub scoorde toen opnieuw en de overwinning was definitief binnen. De uitslag was uiteindelijk 41-28. Inderdaad, met de schrik vrij. De bezoekers hebben in die tweede helft geen punt meer weten te pakken. Zij hadden hun sterspelers blijkbaar gewisseld of de jetlag begon op te spelen? Maar dat vond niemand erg. Behalve misschien dan die ene Zuid Afrikaan voor ons, die daar moedig in zijn blauwe tenue zat met de Bulls vlag in de hand tussen al de thuissupporters in het zwart, rood en geel.

Het publiek kan trouwens heel wisselend reageren. Wij zaten midden tussen de fans. De een bleef volstrekt stoïcijns. En de ander, bijvoorbeeld de naaste buurvrouw van Karinke, beet op haar nagels en soms leek haar adem zelfs te stokken.

Karinke en ik deden natuurlijk van harte mee met het publiek.
Het juichen ging vanzelf.
Niet dat wij precies wisten wat er op zekere momenten nu toch weer aan de hand was. Ik sluit zelfs niet uit dat wij een hele andere wedstrijd gezien hebben dan de rest van het stadion. Wij, althans ik, interpreteerden voorvallen op het veld op geheel eigen wijze. Ik leverde daar ook hardop het nodige opgewonden commentaar bij, terwijl supporters nog gewoon rustig toekeken. Maar ik stel wel vast dat wij op andere momenten rustig bleven, terwijl het hele stadion opeens begon te brullen.
Kortom, niet alles was even helder. Maar wij hadden veel plezier en maakten er zo een nog grotere topwedstrijd van. Wij leefden mee. Wij stonden af en toe zelfs op de banken van alle opwinding. Zoals de meeste supporters.
Prachtige sport.
Groeten van beide rugbyfans.